Men anamı ve atamı çoox
sevirem...
Her uşaq sever anasını,atasını.
Amma men hamıdan çox
sevirem. Çünki biz imkansız
aileyik. Men sizler kimi deyilem.
Yox,meni pis başa düşmeyin.
Biz hamımız insanıq. Hamımızın
problemleri,çetinlikleri olur...
Amma men heyata göz açdığım
andan beri tek problemim var.
Özde çox çirkli problemdir:
PUL...
Ne qeder balaca olsamda
gördüm onun bütün
çetinliklerini... Yadıma gelir, bir
defe evde çox az miqdarda
yemek qalmışdı. Atam da,anam
da işsz idi. Demek olar ki,borc
pul hesabına dolanırdıq. Men
mektebden eve geldim,
ayaqqabılarım cırılmışdı. Ve çox
ac idim.
Anamın atama dediklerini
eşitdim. O evde erzaq
qalmadığını deyirdi. O an içeri
girdim.
Anam otur qızım sene yemek
verim dedi...
Men ise... Yox ana acmamşam
hele,derslerimi hazırlayım
sonra yeyerem...
Halbuki çox acmışdım.
Terslikden mektebdeki uşaqlar
ayaqqabım cırılıb deye mene
lağ edirdiler. Çox pis
olmuşdum...
Onlar her defe yeni paltarlar
geyinirdi. Yox,paxııllıq
elemirdim. Sadece men de
isteyirdim...
Axı menim onlardan ferqim ne
idi?
Atam ve anamdan nese
istemeye xecalet çekirdim. Bes
menim günahım ne idi?
Balaca bacım var idi. Hele
birinci sinife gedirdi. Yadıma
gelir bir defe mektebden eve
gelirdi o şirinquş istedi... Ele pis
oldum ki,cibimde birce qepik
pulum yox idi... O an üreyimde
dedim
“ALLAHım ne olar mene
gösterdiyin yoxluğu gösterme
ona...” Men onun böyük bacısı
idim amma en kiçik şirinquş
istediyini de yerine yetire
bilmemişdim. Seheri gün
özümün çox sevdiyi bir
oyuncağını 20 qepiye göre
dostumla deyişdim. Ve bacıma
şirinquş almışdım. Onun
gözündeki sevinc her şeye
deyerdi
Ve sabah ad günüm idi. Anamla
atam mene teze ayaqqabı
almışdı. Ele çox sevinirdim ki,bir
terefden mene göre borca
girmeklerine üzülürdüm. O gün
ad günü keçirmeye imkanmız
olmamışdı amma olsun... Teze
ayaqqabım var idi daha heç kes
mene istehza ile
baxmayacaqdı...
