Her sevdanın xeyalları vardı. Her sevginin bir xeyalı vardı. Bizimde vardı birlikde qurduğumuz bir xeyal. İndi her şey xeyallarda qaldı. Gedişinle birlikde her şey alt-üst oldu. İndi senden ayrı bu heyatın qeherini tek başıma çekmeye çalışıram. Asan idimi bu sevgini bir anda yox elemek, heç bir söz demeden çıxıb getmek Sevgilim?!...

Getdin... Sen gederken tek bir söz bele söylemedin. Yalnız SALAMAT QAL dedin. Gederken heç düşünmedin, mensiz bu ne eder, nece dözer bu iyrenc heyatın gösterdiyi bütün ağrılara?!... Halbuki sen yanımda olsan seninle her çetinliye dözerdim. Ağlayanda desmal olub gözyaşlarını dayandırardım, kederlenende yağış olub seninle birlikde kederlenerdim Sevgilim...
İndi senden ayırdılar meni. Bizi ayırdılar. Yadlar ayırdı bizi Sevgilim. Halbuki men sevgimiz üçün neler etmezdim, bu qısa heyatın gösterdiyi her çetinliye seninle dözmek istedim, bizi düşmen eden ellere qenim kesilib, sene möhkem-möhkem sarılıb onlara meydan oxumaq istedim, amma sen onların dediklerini etdin. Onların sözleri sene daha yaxın, daha doğru geldi Sevgilim. Meni qaranlıq küçelerde tek başına buraxdın...

Aylar keçir, iller keçir amma men seni hele de unutmadım. Bir ümid gözleyirem o qaranlıq küçelerde. Gözledim... Gözleyirem... Gözleyecem de... Sonunun olmayacağını, gelmeyeceyini bile-bile gözleyirem Sevgilim...

Men seni hemişe arzuladım. Yoxluğunda da, varlığında da arzuladım. Artıq çox zaman keçdi. Göresen meni heç düşündünmü?!. Meni hemişe güclü sanardın, amma mene bu gücü veren sen idin, senin sevgin idi, sene sevgim idi Sevgilim...

Her gece ağlamaq nece bir duyğudur bilirsenmi?!... Her şekiline baxıb senin üçün darıxmanın ne olduğunu bilirsenmi?!... Bu böyük şeherde, milyonlarla insanın içinde tek qalmağını düşünmek nedir bilirsenmi?!... Bilmirsen... Bilmezsen de.... Çünki sen heç meni düşünmedin, çünki sen meni seni sevdiyim qeder sevmedin Sevgilim...

Heyat bir oyundan ibaretdir deyirler. Yoxsa sen de bizim heyatı bir oyun bilib, bir oyun kimi

[1] 2 >>