Yataqdakı adam, başında gözleyen genc hekime; "Allah senden razı olsun övladım!" dedi. "Menim üçün xaricinden zehmet edib bura qeder gelmeyini, yaşadığım müddetce unutmayacağam."
Emeliyyat edilen adam, böyük bir xestexananın baş hekimiydi. Müalicesi ancaq xaricde mümkün görülen xesteliyi birden şiddetlenince, hekim yoldaşları onun bele bir sefere döze bilmeyeceyini anlamış ve qurtarma ümidinin azlığına baxmayaraq emeliyyatı üstlenmeye qerar vermişlerdi. Lakin bu emeliyyatı ede bilecek hekim az olduğundan hansısa genc hekim bu emeliyyatı hardansa eşidib kömek üçün özünü yetirmişdi.
Yaşlı hekim, özüne edilen bu yaxşılığa nece teltif edeceyini bilmeyir ve derhal yanında oturan genc adamın ellerini sıxarcasına tuturdu. Heyata yeniden dönmenin sevinciyle heç dayanmadan danışarken:
"Emeliyyat üçün meni yatızdırdığınızda, nedense genclik illerime döndüm," deye davam etdi. "Hele cavan bir asistentken, ana qarınındakı bir körpenin ayaqlarından şikest olduğunu anlamış ve onu bir şekilde yaşatmaqdansa öldürmeyi düşünerken, ürek atışlarının eşidib qıya bilmemişdim. O balanın yaşamasını istediyim üçün, Allah seni imdadıma göndermiş olmalı."
Genc hekim, ancaq bir atanın övladına qarşı göstere bileceyi istilikle tutulan ellerini buraxıb bir az geriye çekildi ve dizlerinden aşağısı "taxma" olan qıçlarını göstererken;
"Allah heç bir yaxşılığı unutmaz ..." deye gülümsedi.
"Qurtardığınız o uşaq men idim"
