Artıq sebrim bitdi, saat ise gece yarını gösterir. Ne qoxun burnumdan gedir, ne de öpüşün yanağımdan. Bir gülüşün,bir qehqehen uzaq olsanda, xeyalımda mehbusa dönüb. Radionun musiqisi bir ateş kimi yararken üreyimi, şüşeden giren hava buz etdi gözlerimin denesini. Külekle musiqi ancaq sarıla bilerdi sene hesr etdiyim musiqleri pıçıldamaq üçün..

Avtobus dayanacağı, sürücü doldurub boşaldır insanları; kimi qovuşma, kimi qaçma heyecanındadı. Amma hamısı narahat, hamısının gözlerindeki yaş axmağa meyillidir. Kimi hesretini gözleyir, kimi hesrete gedir. Kimileri müşahide edir gelenleri, gözlerinden axır yuxuları ve sevgileri. Her gelen avtobusa maraqla baxırlar, kimi hardan geldiyine, kimi şeherin adına. Qovuşmalar gecikdikce ezab dolu üzlerde artırdı. Onların derdi ise siqaret çekmeklerinden bilinirdi...

Ve gece ve men… Bizde güneşlerimizi gözleyirik, seherin açılmağına beş saat qalıb qaranlığın qucağında. Saatın deqiqe eqrebini ireliletmeye çalışıram. Amma at deyil elbetteki deqiqe eqrebleridir, üzerinde oturanları ancaq qocaldır dayanmadan. Ne bir deqiqe irelileyir, ne de bir saat geri qalır; kefi gelende ancaq bir nefeslik gedir...

Daha sonra avtomobilde gözleye bilmeyib çöle çıxıram. Bir neçe addım atıram, "dolu küçelerde" . Gözüm her yaxınlaşan işıqda, ayaqlarımı ise yeremi basıram, yoxsa boşluqdamı gedirem bilmirem. Gedenlere baxıram; boynunu büküb gedenlere. Bezen deyirem, geceler yuxum qaçanda, yatağımda narahat uzananda, gelib avtobus dayanacağına özüne menevi dayaq tapmayanlara el tutacağam. Heç tanımadıqlarıma el tutsam, bir daha göre bilmeyeceklerimin üzlerinde sevinc olaydım kaş...

Ne qeder zaman keçdi, nece keçdi bilmirem,yarım qarşımda durdu. Men; gözüm, qulağım, elim, ayağım, ağlım, sebrim. Olmayan sebrim. Hamımız yar olduq, yara sarıldıq. Onun qollarında tekrar canlandıq...

Bu yuxu, bu sarılma anları real oldu, yoxsa qovuşduğumuz gecenin seherinde yoxa çıxdın bilmirem, amma oyandıqda bir qoxun qalmışdı yastığımda, birde bir neçe tel

[1] 2 >>