Bak bu sana yazdığım son yazı. Artık seni anlatmayacağım. Artık bana yaşattığın acıları dökmeyeceğim kaleme. Beklemekten vazgeçtim ben seni. Sevmekten vazgeçtim her gün ölmekten vazgeçtim. Aynı senin benden vazgeçtiğin gibi. Acı verdi canim sokuluyormuş gibi oldu ama sildim seni. Hani derdin ya “sen ağlama kıyamam” diye hani kızardın ya bana “ağlama yeter artık” derdin. Ben senin yokluğuna ağlarke
n haykırırken “gel” diye nerdeydin? Kimin ellerindeydin? Kime pardon kimlere bana söylediğin sözleri söylüyordun? Suçu bende arama. Ben suçsuzum. Suçlu olan aşk. Suçlu olan sevgi. Nedeni bu muydu ? sevdim de mi gittin. Aslında aşk bile değildi bu. Muhtemelen ben hayal kuruyordum. Fotoğraflara bakıyorum , nasıl da gülmüşsün bana güler gibi nasıl da bakmışsın. Şimdi başkalarına öyle baktığını düşünüyorum , daha fazlasını kaldıramadan ağlamaya başlıyorum. Ağlatıyorsun beni. Bir sigara bir sigara daha derken baktım bağımlısı olmuşum bu illetin. Rüyalarıma giriyorsun nefes alamıyorum uyanıyorum sonra hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlıyorum. Yoksun ya gözyaşlarımı silen de yok. Ölmek istiyorum diye bağırıyorum yine ağlıyorum yine bağırıyorum “nerdesin , özledim” diyorum , yoksun. Gelmiyorsun. Ama bu sefer bu haykırışlarım bu yazılarım geri dönmen için değil. Tam aksine gelme diye. Kabul etmem seni. Tamam inkar edemem sevgimi ama sen gelme. Özledim desem bile gelme. Biliyorum sen yine gideceksin gelirsen. Gelme nolur. Kaldıramam bir gidişi daha.
