qüvvetli elleri ile atasının belinden yapışıb onu yıxılmağa qoymadı. Emine özünü yetirdi.
- Ferrux, tifilin bağrını niye yarırsan?
Kişi oğlunun qolları arasından çıxdı. Divardan tuta-tuta yataq otağına keçdi. Çarpayıya uzandı. Üreyi az qalırdı yerinden çıxsın. Gicgah damarları hey atırdı. Sağ elinin içinde zoqqultu vardı. O, birden-bire taqetden düşdü. Ele bil canında olan-qalan güc oğluna vurduğu zerbe ile qurtarmışdı. Yene hekimin tövsiyesini xatırladı. «Size esebileşmek olmaz…»
Ferrux xeyalen cavab verdi: «Bu mümkün deyil, hekim. «Görürsünüz ki, mümkün deyil…»
Metbexde stekan-nelbeki cingildedi. Asta, hezin pıçıltılar eşidildi. Aradan xeyli keçmiş Emine Ferruxun çarpayısına yaxınlaşdı.
- Onu niye vurdun, Ferrux?
- …
- Nece qıydın? – Eminenin sesi titredi. Ferrux hiss etdi ki, arvadı ağlayır. – O, işden qayıdırmış, Ferrux, biz bilmemişik…
Ferrux qulaqlarına inanmadı.
- Nece? – deye soruşdu ve sesi xırıldadı.
Eminenin elinde nese xışıldadı.
- Onun ilk maaşıdır. Senin veziyyetini bele görüb, işe girib… geceler…
Emine sözünün dalısını deye bilmedi. Yatağına girib yorğanı başına çekdi, yorğan titredi.
Ferruxun heyden düşmüş bedenini ter basdı. Sağ elindeki zoqqultu acı, ağır bir düyün olub üreyine keçdi. Sevincle peşmançılığın qarışığından doğan qeher onu da boğdu.

<< 1 2 [3]