saldı. Kişi astadan, qırıq-qırıq danışdı.
- Emine, men ona söz demeye utanıram. Yeke kişi olub, bığ saxlayır, üzüne ülgüc vurdurur. Daha uşaq deyil. Sen anasan, onunla açıq danış. Menim adımdan de ki, bele olmaz, derslerini oxusun. Hele institutu qurtarmağına iki il var.
- Ay Ferrux, belke ele Tahir doğrudan da ders oxuyur. Sebirsizlik eleme, indice geler.
- Ele bilirsen onun haralarda gezmeyinden xeberim yoxdur? Başa düşürem harda lengiyir, amma demeye dilim gelmir… Emine, qorxuram uşaq bir para cavanlara qoşulmuş ola.
- Tahir pis yola getmez, Ferrux.
- Ne bilirsen?
- Deyirsen, yeni bir qıza-zada ilişib?
- Qıza ilişse yaxşıdı. Men qorxuram bir yanıqoduqluya dadanmış ola, sonra düşe engele, dersden soyuya. Bu saat onun beyninin qan vaxtıdı. Heç neyin ağına-bozuna baxmır.
Ağlım kesmir, - deye Emine inamla dillendi. Amma bir azdan Ferruxun narahatlığı ona da keçdi. – Deyirsen, yeni…
- Ayrı ne ola biler? Bu qız meselesi deyil. Ağlı başında olan qız bu vaxta qeder küçede qalmaz. İmtahana hazırlaşmağı deyirsense, ona da inanmıram. İndiyecen bele hazırlaşmaq görmüşdün?..
- Uşağın babalını yuma.
- Meni hövseleden çıxarma, Emine. Burda sen bilen şey yoxdur. Oğlunun tenbehini ver, yoxsa...
- Bir sebrin olsun, a kişi…
- Nece sebr eleyim, rehmetliyin qızı? Biz gözümüzü açınca nef qudurub mayanı yeyecek… Onun ne vaxtıdır ki, bildiyini edir?! Atanı saymır, ananı vecine almır.
Bayaq pencerenin qabağında dayanarken onun üreyini bir tikeye dönderen qezeb yeniden coşdu. Ferrux yumruğunu düyünleyib sağ dizine çırpdı. Ele bil quru ağac parçaları bir-birine deyib şaqqıldadı.
- Meni saymır… Men ona göstererem! Onda biler ki…
Qapının zengi çalındı. Kişinin bedeni gerildi. Emine celd ayağa qalxdı. İşığı yandırdı. Qapını ehmalca açdı. Tahirin gülümseyen sifeti göründü.
Ferruxun uzun, sümüklü sağ qolu havada qolaylanıb astanada oğlanın üzüne çırpıldı. Qefleten aldığı zerbeden Tahirin gözleri böyüdü. Kişi müvazinetini saxlaya bilmeyib sendeledi. Tahir

<< 1 [2] 3 >>