özbaşınalığın remzi idi. Onların üstünlüyü bombardmançı teyyarenin silahsız gemi üzerindeki üstünlüyüne oxşayırdı.

Bilseniz evimde telefon olmamasına ne qeder hayıfsılanırdım. Elime keçen iki qepikleri Hacı Qara kimi xesislikle yığır, gizledirdim. Tanış-bilişden iki qepik toplayırdım, imkan düşen kimi ayrı pulu xırdalayıb iki qepiklik alırdım.

Her gece ona zeng eleyirdim. Hemişe de gec zeng eleyirdim. Bu, verdiş ve adet halını almışdı.

Bu söhbetlere alışmışdım - onun bir az yorğun, bir az istehzalı, bir az kederli sesine, divar dalından eşidilen yekneseq qammalara, radionun gücle sezilen nefesine, teyyare uğultusuyla dolu pauzalara.

Men indi onun haqqında bezi şeyleri öyrenmişdim, amma çox az şey. Bilirdim ki, adı Medinedir, tek yaşayır.

Bilirdim ki, gözleri qonurdu, çekmesinin nömresi otuz beşdir. Bundan artıq heç ne bilmirdim.

Bir defe soruşdum:

- Neçe yaşındasınız?

- Eh, qoca qarıyam, nevelerim, neticelerim var, - dedi ve men onun cavan sesinden duydum ki, meni dolayır. Ve bir de bildim ki, ne yaşından danışmaq isteyir, ne işinden, ne de aile veziyyetinden.

Men de inad edib soruşmurdum. O özü de bu barede menden bir şey soruşmurdu, amma bilirdi ki, iyirmi doqquz yaşım var, subayam, elmi idarede işleyirem.

Birce adımı bilmirdi. Nedense ona esil adımı deyil, başqa ad demişdim: Rüstem. Niye? Bilmirem. Belke onun da esil adı Medine deyildi, başqa idi.

- Axı biz haçan görüşeceyik?

- Neylirsiz görüşmeyi? - dedi. - Beyem bele pisdi? Sizi bilmirem, amma menimçün bu telefon söhbetleri çox xoşdur. Heyatıma ne ise teze bir şey getirir. Mene xoşdur ki, müeyyen saatlarda zeng gözleyirem.

Zeng eleyen adamı heç tanımıram, üzünü de görmemişem, ona göre de onunla açıq danışa bilirem, o da üreyindekileri mene deye bilir.

Meni heç vaxt görmeyib, heç tesevvür de elemir ki, neceyem. Meger bu pisdir?! Görüşerik, bir-birimizi beyenmerik, her şey de pozulub geder.

Eger bir-birimizi beyensek bele yene her şey deyişer, adileşer,

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 20 >>