daxilinde O Özünü gizletmişdir. Substansiyalar, hadiseler, elementler, canlı ve cansız orqanlar, formalar ve yerleşmelerin hamısı bu Sirlerin perdeleridir” (Smith 1994, p. 36).

Bütün varlıq Yaradanın güzgüsüdür. Ona göre de biz varlığı Yaradanın eksi kimi qavrayırıq. Ümumiyyetle, sufi üçün heyatın özü hemişe en böyük müellimdir.

Ürek oyadıldıqdan sonra qelbin gözü açılır ve bu gözle aşiq Meşuqunun Elametlerini oxuya ve bütün dünyada Onun Camalının cilvelendiyini, güzgülendiyini göre bilir. Üreyin gözü (besiret gözünü nezerde tutur – ter.) birbaşa qavrayışın orqanıdır. Bu ele bir qavrayışdır ki, burada biz şeyleri onların tezahürleri kimi yox, reallıqda necedirlerse, elece de göre ve derk ede bilirik. Qelbin gözü bağlananda dünya müsteqil varlıq şeklinde tezahür edir ve biz doğulduğumuz günden ölenedek maddi heyatın gerdişine tutuluruq. Daxili göz açılanda ise xarici dünyanın ilğımı deyişir. Biz Yaradanın ellerini işde görmeye başlayırıq. Xarici dünyada Onun varlığını duymaq hissi bizi dünyaperestlikden azad edir. Belece, biz yaradılmışlarla müqayisede Yaradanla daxilen daha çox hemahengleşirik.

Qelb öz içinde Allahına teref dönende, qayıdanda xarici dünyada reqslerin formaları arxasındakını aşiq derke başlayır. Bezen Onun nuru dost, aşiq ve ya reqib kimi görünür. Ümumiyyetle, Onun elametleri get-gede oyanmış qelbde görünmeye başlayır ve biz heyatımızın xarici hadiselerinin altqatına toxunmuş taleyimizin derin ipine nezer sala bilirik. Qelbin taleyini seve-seve yaşayıb, Onun tecessüm derslerini öyrenerek aşiqini azadlığa yönelden yolu ruhen qebul edirik.

Dostlardan biri derin trans veziyyetinde özüneqayıtma yuxu tecrübesinde idi. Orada ona gösterilirdi ki, bu dünya sadece bir oyundur, sehnedir ve hamımıza bu tamaşanın müeyyen hissesi verilib. Bundan başqa, hemçinin ona gösterilirdi ki, biz doğulmamışdan evvel bizim her birimize oynamaq üçün tale kartı verilir ve bize verilen bu tale kartı da yalnız bizim hell etmeli olduğumuz problemdir. Bu

<< 1 ... 8 9 [10] 11 12 ... 15 >>