Burada, sadece, aşiq öz ferdi mövcudluğunun en merkezinde yoxluğun ve heçliyin heqiqetini derk edir. Aşkarın qeyri-aşkara yeniden qayıtması ile dövran başa çatır. Demek, qeyri-aşkara geri seyahetle gizli olan ne varsa aşkar edilir ve yaradılışın nüvesindeki sirr huşa getirilir. Yaxşı, eger aşiq qeyb olubsa, bele olan halda sevginin tebietini kim bilecek? Bes bu şüurluluğu kim ve ne daşıyacaq? Eger heç bir ayrılıq ve hicran ezabı çeken yoxdursa, orada nece birliyin şüurluluğu ola biler? Alemlerin Rebbi O Bir ve Teke mexluqat Onu bilmek üçün lazımdır. Öz müstesnalığını ardıcıl eks etdirmek üçün O, duallığı yaratmağa ehtiyac duyur. Meşuqunun güzgüsü olmaqdan, Onun birliyini huşa getirmekden ötrü aşiqe duallıqda qismen qalmaq vacibdir. Ona göre ki, bu güzgü Onun birliyini hem Onun Özüne, hem de dünyaya eks etdirir. Bu Ona doğru seyahetin en ezablı paradokslardan biridir.

Biz Onunla birliye, O ise bizimle ayrılığa ehtiyac duyur. Ruhani yola teslimiyyetin menası birlik ve duallığın her iki dünyasında “çarmıxa çekilmeyi” dadmaqdır. Hetta vehdet meyvelerini dadanda da biz gerek onlardan imtina edib, ayrılıq tecrübesinden berk-berk yapışaq. Ona göre ki, her an Vehdetin aşkar olması namine duallığın bazarına sevgi sirrini çıxarmalıyıq. Belece bizim vehdet arzumuz Onun ayrılıq ehtiyacına teslim edilir:

“Vehdetden min defe çox şirinliyi
Men Senin arzuladığın
Bu ayrılıqda tapdım.

Vehdetde men özüme qulam,
Ayrılıqda ise Ağama;
Ve men Dostla sonacan hemin halda meşğul olardım,
neyinki özüm ile…” (‘Iraqi 1982, p. 116)

Aşiq öz Meşuquna qovuşmaq üçün hicran ezabı çekir. Lakin bu hicran ezabından daha da derin ezab aşiqin öz qelbini Meşuqa teslim etmesidir. Mehz bu teslimiyyetden sonra Meşuq özünü hem Özüne, hem de Öz dünyasına aşkar ede bilir. Meşuq Özünün vehdet sirlerini daşımaq ve yaradılışa imkan veren gizli sifetlerini eks etdirmek üçün aşiqe ehtiyac duyur. Aşiq öz şexsi keyfiyyetlerinden asılı olmadan hemişe Meşuqunun qulluqçusu olmalıdır. Bu ruhani gedişat

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 15 >>