Öz vehdaniyyetinden dünyanı yaratı; gündüz ve gece, müsbet ve menfi, kişi ve qadın ekslerini herekete getirdi. O, Öz elametlerini, ilahi Adlarını bu dünyaya beyan eledi. Bu ekslerin cütleri ve ya duallığı heyatın reqsini yaradır. Tezahürün Yaradana mexsus merhelesi üzre davam eden bu sonsuz reqs qeyri-aşkardan, daxili dünyadan ireli gelir. Aşkar olma reqsi esasında doğulan insan ekslerin dinamik qarşılıqlı tesirinin bir parçasıdır. Lakin biz eyni zamanda qeyri-aşkar birliyi qelbimizin en daxili palatalarına hekk olunmuş şekilde özümüzde ister-istemez yaşadırıq. (“Ne qeder insan varsa, Allaha da bir o qeder yol var,” sufi deyimi buradan qaynaqlanır – ter. E.V.)

“Adam Menim sirrimdir ve Men de onun sirriyem. Ruhani mahiyyetin daxili bilgisi Menim sirlerimin sirridir. Emeli saleh bendelerimin qelbine bunu yalnız Men salıram ve Menden başqa heç kes onun halını bile bilmez” (Prophetic tradition, quoted in Jilani 1992, p. 15).

Biz Onun duallıq dünyasında Onun vehdetinin mahiyyetini daşıyırıq. Mistiyin – aşiqin işi, görevi öz qelbi çerçivesinde Onun birliyini huşa getirib, sonra da onu özü ile birlikde sedaqetle geriye qaytarmaqdır. Belelikle, biz Onun Özünü Onun Özüne bilinmiş edirik. Ebette, ayrılıq, bölgü merhelesi olmasa idi, bu seyahet mümkün ola bilmezdi. Ekslerin qarşılıqlı tesirinin neticesidir ki, Onun ilahi Birliyi Onun Özüne yeniden eks olur. Mexluqat güzgüsü olmasa idi, elbette, O, Öz Camalını göre bilmezdi.

Sevginin Dövranı

Ruhani yolçuya ayrılıq ve vehdetin ziddiyyetlerini özünde cemleşdirmek lazımdır. Ayrılıq içerisinde doğulmağımızdan asılı olmayaraq, hamımız mahiyyetce vehdet toxumunun daşıyıcılarıyıq. Lakin esl mahiyyetimizi unudarken özümüzü ayrılığa, yeni eqo dünyasına terk etmiş oluruq. Onun dünyasını formalaşdıran güzgülerin qarışıqlığında, lambirintlerinde özümüzü asanlıqla itiririk. Bezen biz, ele bil, eqo ve onun tükenmek bilmeyen arzularından tamamile ferqlenen neyese – tezahürün perdeleri arxasındakı reallıq işaresine

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 15 >>