yetirmeliyik. Bundan başqa, daxilen hamımız yaxşı bilirik ki, biz Bir Başqasına mexsusuq ve Ona en esası da bele dua etmeliyik: “Bizi bu dünyada mahiyyetdeki kimi qerar ver”.

Vehdet arzusu ile ayrılıq ehtiyacı yolçunun qelbi daxilinde müşterek mövcudur. Mistik yol ayrılıqdan vehdete, oradan da qulluğa pilleli şekilde deyil. Bu ekslerin bir-birine çevrildiyi spiralvari tezahüdür. İlk önce biz duallıqdan vehdete üz tuturuq ve vehdetde ise duallığı qavrayırıq. Bu ekslerin arasına atılan aşiq “dayanıqsızlıq sindromunu” tecrübeden keçirib qelbini temizleyir.

O, qelbimizi iki barmaqları arasına keçirib bezen onu Öz Camalına teref çevirir, bu anlarda mehremliyi, qorxunu duyuruq. Onda qelb özünden uzaqlaşır ve biz sovrulma ezabını, yaxud da Onun gözellik yaddaşı ile bize baş çekmelerini rahatca hiss edirik. Tedricen bizi ağılla dolaşdıran duallıq qelbin, hemçinin de fırlanan dünyanın sabit merkezi ile birleşir.

Meditasiyada aşiq ferdi varlığının illüziya olmasını qavrayaraq ağlın ötesindeki boşluqda ise öz yoxluğunu dadır. Biz duallığa ve eqoya qayıdanda zikrin cezbini ve Onu xatırlamağa duyduğumuz ehtiyacı gerçekleşdirmeli olduğumuzu derinden hiss etmeye başlayırıq. Anlayırıq ki, bu ehtiyac eslinde Onun ehtiyacının eksidir; bizim duamız Onun duasıdır. Hellac bu xüsusda bele deyirdi:

“Men Seni sesleyirem…
Meger meni Özüne çağıran Sen deyilsen?
Men nece deyim, “bu Sensen!”,
eger Sen mene demesen ki, “bu Menem!”
(Massignon 1982, III, p. 42)

Bizim ferdi mövcudluğumuz sadece Onun müstesnalığının manifestidir. Eqonun ferdiyyet hissi de ele Onun bir ve tek olması faktının tezahürüdür.
Özlerini vehdetde qeyb edib ayrılıq halından qayıdan aşiqler ayrılığı ve eqonu illüziyadan başqa bir şey hesab etmirler. Ayrılıq vehdet suları üzerinde nurun reqsidir. Aşiq bilende ki, Ondan başqa heç ne yoxdur, onda ayrılığın vehdetin nece qulu olduğuna şahidlik edir: bir sözle, vehdetden doğulan ayrılıq Onun birliyini Onun izniyle aşkara çıxarır. Eqo teslimiyyetinden

<< 1 ... 12 13 [14] 15 >>