öyrenirik. Lakin gündelik heyatımıza qayıdarken ise zamanın qarşısıalınmaz telebatları ile ehatelenirik. Zaman çerçivesinde öhteliklerimize reğmen, ebedi anı saxlama teyinatlarımız ve qrafiklerimiz var. Ebedi an ile elaqemizi zikir (Allahı xatırlamaq) tecrübesi vasitesi ile qoruyuruq. Onun Adlarını tekrar ederek biz Onunla birge olduğumuz anları oyaq saxlayırıq. Bu an qelbin daxilinde ebedi olaraq hal-hazırdadır, indidir. Unudulmamalıdır ki, ilk zikir qedim saziş anında olmuşdur. Onda Allahın “Men sizin Rebbiniz deyilemmi?” sualını hele yaradılmamış beşeriyyet bele cavablandırmışdı:”Beli, Rebbimizsen! Biz buna şahidik!” (Koran, 7:171). Bu zikir Onun varlığının Onun mexluqatı daxilinde ebedi tesdiqi idi.

Onun varlığı bizi maddi dünyada dolaşdıran düyünlerden azad edir. Ürek tesdiqleyende ki, O Birdir, onda tedricen duallığın zencirleri aradan qalxır. Onun Ağalığını tanıyarken biz yaradılmışlara deyil, Yaradana bağlanırıq, Ona ruhen ve cismen teslim oluruq; Hafizin dediyi kimi, “Yalnız Ona teslim olmuşlar azaddır”. Gündelik heyatımızda Onun elametlerini görerken, yaratdıqlarında cilvelenen Camalına nezer salarken, ister-istemez dünyaya deyil, Ona baxırıq. O, nezerlerimizi yeniden Özüne celb edir.

Qulluq

Eqonun hell olduğu ve aşiqin mövcud olmağının dayandığı mekana – ağlın duallğının ötesindeki yaradılmamış boşluğa meditasiyanın sükutunda daxil olunur. Meditasiya halından çıxarken biz yeniden ayrılıq dünyasına qayıdırıq. Lakin Onun adını tekrar etmekle – zikirle gündelik heyatımızda Onun varlığını qelbimizde oyaq saxlayırıq. O bele demişdir: “Kim Meni yada salarsa, Men de onu yada salaram” (Prophetic tradition, quoted in Schimmel 1975, p. 168). Aşiq bu yolla hem vehdetin, hem de ayrılığın şüurunu eyni anda özünde daşıyır.

Tanrısına teslim olmuş aşiqin işi maddi dünyada Onun temsilçisi olmaqdır. Qelbinde Onu eks etdirmekle aşiq hem de Onun sevgisini ve nurunu dünyaya daşıyır. Bu İlhai nur Vetenin yolunu tapmaq ve haraya mensub olduğunu bilmek

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 15 >>