dürtülmüş olurlar. Ancaq neyinse zerbinden yere serilmek üçün balaca bir imkan düşen kimi, Gün işığını görcek uçuşmağa başlayan milçekler sayağı, tez özlerini yetirirler. Ne ise…
Motosiklet südçünün arabasına çırpıldı, arabada her ne vardısa, qırıq-qırıq olub tramvay yoluna sepelendi.
En azı on beş deqiqe yolda hereket dayandı; tramvay sürücüleri ise, yeqin, bu gümandaydılar ki, zengi direnene qeder, var güclerile bassalar, qarşıdakı tıxac ilğım kimi derhal dağılıb yoxa çıxacaq.
İngiltere şeherlerini götürende, bu menzerede ele bir qeribelik yoxdu. Kimse bütün bu hay-heşirin hansısa itin ucbatından törendiyini deyen kimi, hamı buna adi, tebii hal kimi baxacaqdı.
Ancaq burdakı ecnebileri dehşet bürümüşdü, ele bilirdiler, Xudavendi-alemin qezebine gelibler.
Polis, iti tutmaq üçün, ireli cumdu. Karıxmış it geri qaçdı, acıqla hürüb, dal ayaqları ile yeri cırmaqlamağa başladı, azca qaldı yola döşenmiş qemberleri qopartsın. Yaxınlıqda kolyaska herleyen daye qorxudan özünü itirdi.
Ele bu meqamda men ortaya atılıb, gedişata müdaxile eledim.
Yanımı kolyaska ile o terefde çığıran uşağın arasındakı sekinin qırağına qoyub, ağzıma geleni, dişimin dibinden çıxanı yağdırdım o itin üstüne!
Yad ölkede olduğumu unutmuşdum, itin meni başa düşmemek ehtimalı yadımdan çıxmışdı: o an üreyimden ne keçirdise, birce-birce, temiz ingilis dilinde, nöqte vergülünecen, özü de lap ucadan, aydın teleffüzle dedim hamısını! İki addım aralıda dayanan it ise, ağzımdan çıxanları ele lezzetle dinleyirdi ki, hemin memnunluq ifadesini sonralar men heç bir itin sifetinde, heç bir insanın üzünde göre bilmedim.
Durduğu yerde uyub getmişdi, guya behişt sedalarıydı dinledikleri.
«Evveller harda eşitmişem men bunları? - ele bil özü-özünden soruşurdu. – Genc iken menimle danışdıqlarıdırmı, hemin o dildirmi bu?»
İt lap yaxına geldi. Üreyimi boşaldıb kiriyende nedense mene ele geldi ki, itin gözleri yaşla dolub.
«He, dayanma, de gelsin! – ele bil yalvarırdı mene. – O şirin
»İsti-İsti Xeberler
»Oxu zalına keç