insanların heç neyi paylaşa bilmemesi idi.
Hemişeki kimi birce heyetde top qovan uşaqların üzleri gülür, sesleri başlarını almışdı. Xeste olmağına baxmayaraq Ehmed dayı bu uşaqların ses küyünden xüsusi zövq alırdı.

Her defe onları görende öz uşaqlığı gözlerinin önünde canlanırdı. Uşaqlığı ile bağlı şirin xatireleri çox idi. Qonşu Aydınla heyetde baş – başa verib qumla oynamağını heç zaman unutmurdu…

Günlerin bir günü yene Ehmed Aydınla heyetde qumla oynayırdı. Hava şaxtalı, soyuq olsa da, bu onların eylenmeyine mane olmurdu. Ağızlarının, burunlarının suyu bir birine qarışmış bu uşaqlar özlerini dünyanın en xoşbext insanı hiss edirdiler. Aydın yaşca Ehmedden kiçik olsa da, onlar çox gözel anlaşırdılar. Ele başları öz oyunlarına qarışmışdı ki, birden Aydının anası pencereni açıb, “Aydın tez eve gel deye seslendi”. Aydının eve getdiyini gören Ehmedin keyfi emelli başlı pozulmuşdu.

Uzun müddet gözleri onu arxadan teqib etmiş, sonra gözleri pencerelerine dikili qalmışdı. Düşünürdü ki, pencere yeniden açılacaq, Aydın: “Ehmed gelirem deyecekdi”.

Pencerenin bir daha açılmadığını gören Ehmed özlüyünde yeqin etdi ki, Aydın daha bu gün heyete düşmez. Odur ki, qumla oynamağına davam etdi. Başı oyuna qarışmış Ehmedin diqqetini, qefil başının üzerini alan kölge çekdi. Başını arxaya çeviren Ehmed, Aydını elinde “peraşki” tutan gördü. Aydın “peraşki”nin birini Ehmede uzadıb: “Anam teze bişirib, isti-isti yeyin” dedi. Uşaqlar sevincek halda “peraşki” yeye – yeye oyunlarına davam edirdiler. Elleri bir yandan quma, bir yandan da “peraşki”nin yağına bulaşmışdı. İsti “peraşki”den sonra uşaqların içi isinmişdi….

İller keçecek Ehmed dayı ne o “peraşki”nin dadını unudacaqdı, ne de ki, o qumlu-yağlı elleri…

Novruz bayramı ile bağlı xatireleri xüsusen maraqlı idi. Aylar önceden heyetin uşaqları bayrama hazırlaşırdılar. Her kes sağda – solda ne qeder çırpı, taxta varsa toplayırdı. Bayram heyecanının en pik nöqtesi ise od çerşenbesine tesadüf edirdi. Sevincek halda her kes

<< 1 [2] 3 4 >>