idi, ayaqlarım esirdi. Öz üreyimin sesini eşidirdim. Ve daha nese eşidirdim! Bu, nedir? Nese, dumanlı, anlaşılmaz uğultu.
Gören bu ses menim xeste beynimin mehsulu idi, yoxsa o, görünmez qaranlıqdan gelirdi, belke o, insan cesedleri ile dolu torpağın derinliklerinden qalxırdı? Etrafa göz gezdirdim.
Orada ne qeder oturdum? Bilmirem. Men qorxudan keyimişdim, dehşetden ağlımı itirmişdim, qışqırmaq isteyirdim, mene ele gelirdi ki, ölürem.

Birden mene ele geldi ki, altımdakı mermer qebir daşı terpendi.

Doğurdan da o, ele terpendi ki, ele bil onu qaldırırdılar.
Men sıçrayıb qonşu qebre keçdim ve gördüm ki, he, öz gözlerimle gördüm ki, indice üstünde oturduğum ağır, daş lövhe dik qalxdı – ve ölü peyda oldu, çılpaq skelet daşı öz eyilmiş beli ile qaldırıb kenara atdı. Men onu görürdüm, derin qaranlığa baxmayaraq onu tamamile aydın görürdüm.
Xaçın üstünü oxudum: “Burada 51 yaşında ölen Jan Olivan defn edilib. O, yaxınlarını seven, xeyirxah, temiz adam idi. Hamının sevimlisi kimi dünyadan köçdü”. Ölü de qebrine yazılmış sözleri oxudu.
Sonra o, cığırdan iti bir daş götürdü ve inadla yazını qazıyıb temizlemeye başladı.

O, boş göz yuvalarını xaça zilleyerek yavaş-yavaş onu sildi, sonra öz sümükden olan barmağı ile fosforlu kibrit şüşe üzerinde parlaq iz buraxdığı kimi parlayan herflerle yazmağa başladı:
“Burada 51 yaşında ölen Jan Olivan defn edilib. O, qeddarlığı ile atasını qebre sürükledi, var-dövlete sahib çıxmaq üçün arvadına eziyyet verdi, uşaqlarını incitdi, qonşularını aldatdı, her fürsetde oğurluq etdi ve hamının nifretini qazanaraq öldü”.

Yazını bitiren ölü sessizce öz işine baxdı, men baxıb gördüm ki, bütün qebirler açıqdır, bütün tabutlardan ölüler qalxıb qohumlarının qebir daşlarına yazdıqları yalanları pozurdular ki, heqiqeti berpa etsinler.
Ve men öyrendim ki, onların hamısı öz yaxınlarının celladı, cani, alçaq, ikiüzlü, yalançı, fırıldaqçı, şer atan, paxıl olublar, hamısı soyublar, aldadıblar, en biabırçı, iyrenc hereketler edibler – bütün bu

<< 1 2 3 [4] 5 >>