geldi. Men gizlendim. Qaçdım. Uzun müddet küçelerde veyillendim. Sonra eve qayıtdım. Sabahı gün seyahete çıxdım.
Dünen Parise qayıtdım.
Yataq otağımızı, çarpayımızı, mebeli, ölenden sonra diriden sonra qalan her şeyle dolu bu evi görende yeniden, ele güclü ümidsizlik hiss etdim ki, pencereni açıb özümü küçeye atmağa hazır idim.
Bu eşyaların, onu ehate eden, örten, görünmez çatlarında onun varlığının, bedeninin, nefesinin kiçik hisseleri qalmış divarların arasında qalmağa artıq taqetim qalmadığından qaçmaqçün şlyapamı qapdım. Lap qapının ağzında birden dehlizdeki güzgü ile qarşılaşdım.

Bunu bura o qoymuşdu. Qoymuşdu ki, her defe evden çıxanda özüne başdan ayağa baxsın, üst-başının tamamile qaydada olub-olmamasına, ayaqqabısından saçlarınadek her şeyin zerif ve gözel olduğuna nezaret etsin.
Ve men yere sancılmış kimi onu bu qeder tez-tez eks etdiren güzgünün qarşısında dayandım. O qeder tez-tez eks etdirirdi ki, onun obrazını özünde saxlamalı idi.
Men bütün bedenimle titreyerek gözlerimi şüşeye dikmişdim – hamar, derin, boş şüşeye.
O şüşeye ki, onu bütövlükde özüne daxil edirdi, ona menim kimi, menim sevgi dolu baxışlarım kimi malik idi. Men bu şüşeye qarşı şefqet hiss etdim, ona toxundum – soyuq idi! O, yaddaş, yaddaş!
Qüsseli güzgü, diri, işıqlı, dehşetli güzgü, sonsuz ezablar menbeyi! Ürekleri ekslerin sürüşüb hamarlandığı güzgü kimi olan, özünde olan, qarşısından keçen, ona baxan, onun bağlılığında ve sevgisinde eks olunan her şeyi unudan adamlar bexteverdirler.

Men çıxdım ve şüursuz, irademin, arzumun xilafına qebirstanlığa getdim. Onun sade qebrini tapdım. Qebrinin üstünde mermer xaç ve bir neçe söz vardı: “O, sevirdi, sevilirdi ve öldü”.
O, orada, derinde idi ve artıq çürümüşdü! Dehşet! Men üzüqoylu torpağa düşerek hönkürdüm.
Men orda çox-çox uzun müddet qaldım. Sonra qaranlıq düşmeye başladığının ferqine vardım.
Bu zaman mene ağlını itirmiş meşuqun ağılsız, qeribe hissleri hakim kesilmeye başladı. Men sonuncu defe geceni onun yanında

<< 1 [2] 3 4 5 >>