Gözel bir payız seheri idi.Ancaq olduqcada darıxdırıcı bir gün idi.. Payız yağışı yağırdı.Tenhalıqdan bezmişdim, gezmeyi düşündüm ve bacımın dersden çıxmaq vaxtı olduğu üçün onu götürmeye getdim.Birden gözlerim ay üzlü, ince belli, gülen üzlü bir qıza sataşdı.Gözlerim sanki işıq saçdı, onun gözel gözleri meni ele bilki yeniden heyata bağladı.Eve geldim, ancaq o gözelin gözleri bir an olsun bele gözümün qarşısından getmirdi. Başladım her gün bacımı götürmek behanesi ile mektebe getmeye.. Lakin sonunda başa düşdüm ki, bele etmeklede heç ne elde etmiyecem ve qerara geldim ki, men de o mektebde oxuyum.Sonunda geldim mektebe.Her gün onu uzaqdan görmek bele mene bes edirdi.Heyatımdan çox qızlar keçmişdi, ancaq hamısı geldi geder sevgi idi, bu qızı sevince ise, sevginin ne olduğunu başa düşdüm.Heyatda heç vaxt, heç kim ve heç ne ye göre yenilmemişdim, ancaq bu meni sonunda heyat qarşısında yendirdi.. Günlerce düşündüm, göresen baxışlarım ona sevdiyimi başa salırmı? Men nece ona sevdiyimi açıb deyimmi? Yoxsa sebr edim? Özüm-özüme ancaq suallar verirdim ve özümde cavabını verirdim.Nehayet cavabım sebr edim..! Sebr-Sebr, belelikle günler hefteleri, hefteler de ayları yola saldı, bir de oyandım ki, aradan 7 ay keçib ve men hele de öz xeyalımda, öz sevgimin gözel röyalarındayam.Onu röyamda gözel bir güle benzedirdim, onlar kimi saf ve gözel idi.. Daim gülür, ama gülerken arxada gözü yaşlı biri buraxdığından heç xeberi yox idi.Sevirdim onu delicesine, düşünürdüm bes bu qız meni heç vaxt sevmezse ne ederem..? Düşünmek bele çetin idi.Axı ümid deyilen bir şey var.. Düz deyibler ki, ümid çaresizlerindi.Onunda meni sevmesini arzulayırdım o böyük Allahdan.Bir gün çatda idim. Bir qızla başladım söhbet etmeye ve bunla tanış olduq biz tanış olduqca gördüm ki, bu o qızdır.Heyat surprizlerle doludur ki, meni de öz sevdiyim qızla realda da olmasa virtualda qarşılıqlı söhbet etmeyi qismet etdi.. İnana bilmirdim, qelbim yerinden çıxacaq qeder atırdı.Ellerim buz kimi olmuşdu.Biz xeyli söhbet

[1] 2 >>