terbiyesini götürmüşdüler. Çox analar bu iki tifilin terbiyesine hesret çekirdiler.
Abbas uzunboylu, nazikbeden, ağbenizli, alagözlü, xoşsifet bir uşaq idi.
Zeyneb qaraqaş, qaragöz, dolubedenli, uzunsaçlı, qırmızıyanaqlı bir qız idi.
Abbas bacısını artıq derecede sevirdi.
Heç ele bir gün olmazdı ki, öz qazancından bacısına bir şey almayaydı.
Abbas üzünü bacısına çevirib dedi:
-Zeyneb, bu yığdığımız qulançar azdır, bunda heç bir şahı da vermezler.
Dur gedek, men bir yaxşı qulançarlıq yer bilirem. Orada qulançar yığaq ve hem de men odun doğrayıb şele qayırım.
-Axı, qardaş, men yorulmuşam.
-Yavaş-yavaş gederik, orada sen yorğunluğunu alarsan, men özüm tek yığaram, - deye Abbas dehresini ve sicimini götürüb ayağa qalxdı ve bacısının da elinden tutub dağın döşündeki meşeliye üz qoydu.
Bir qeder meşe ile gedenden sonra bir gözel ve sefalı seyrengaha çıxdılar.
Bu seyrengah yaşıl, teze ve ter otla, gözel, etirli, rengli çiçeklerle zinetlenmişdi.
Rengbereng pervaneler ve arılar bu çiçekden o çiçeye uçub, bahar güneşi ile oynaşırdılar.
Her renge çalan cürbecür cüceler otlara mercan kimi sarılmışdı. Bir terefden quşların ceh-cehi ve bir terefden de baharın xoş mehiinsanı bihuş edirdi.
Seyrengahın bir terefi qayaya direnmişdi. Bu qayadan bir bulaq axıb şırıltı ile aşağı tökülürdü.
Suyun zerreleri havada güneşin şefeqinden almaz parçaları kimi parıldayırdi.
Bu bulaq Şırlanbulaq adı ile meşhur idi. Zeyneb bu gülüstanı, bu çarqat kimi serilmiş laleleri ve çiçekleri görcek yorulmağını unudub - Ah ne gözel çiçekler var, - deye qışqırdı ve qardaşının elini buraxıb gül yığmağa qaçdı.
Abbas da ipini ve dehresini yere qoyub qulançar yığmağa meşğul oldu.
Zeyneb gah çiçek yığırdı ve gah da qışqıra-qışqıra pervaneleri qovurdu. Bir azdan sonra yorulub bir lalezarlıqda oturdu ve lalelerden gelin qayırmağa başladı.
O vaxt Abbas qulançar yığa-yığa çemenden xeyli uzaqlaşıb bir kolluq dereye düşmüşdü.
---
Gün qalxıb günortaya yaxınlaşdı. Qefleten dağların

<< 1 2 [3] 4 5 >>