Abbas ve Zeyneb
Yaziçi: Süleyman Sani Axundov

Memmed ve Fatma şamdan sonra sabahkı derslerini hazırlayıb, yazılarını yazıb oturmuşdular.
Tez-tez atalarının üzüne baxırdılar.
Hacı Semed uşaqlarının fikrini duyub dedi:
-Yene nağıl isteyirsiniz?
-Beli, ata, - Memmed cavab verdi.
Fatma dedi:
-Ata, bu gün müellimemiz bize Elibaba ve qırx quldur un nağılını oxudu. Sen de bize quldurdan söyle.
-Yaxşı, qızım, ancaq bunu bil ki, quldurlar elmsiz, terbiyesiz tayfadan çıxarlar.
Heyvanın vehşisi qurd, peleng ve şir olan kimi insanın da vehşisi bunlardır.
Ancaq tefavütleri odur ki, quldurlar onlardan neçe qat rehmsiz, insafsız ve zalımdırlar.
Qulaqas, bu nağıldan özün bilersen.

-Qızım, bahar feslinde Dan ulduzunun parlaq bir vaxtı idi.
Qayadibi adlı kendin ehli hele yatmışdı. Bu kend Zaqafqaziyanın cenub terefinde, uca dağlarla ehatelenmiş bir çay qırağında, meşe kenarında salınmışdır.
Birden azançının allahü-ekber sesi ucaldı.
Cütçüler bundan evvel oyanmışdılar, o zehmetkeşler zemilerine cüt ekmeye getdiler.
Getdikce dan yerinin qızırtısı artırdı. Derelerden ve çaylardan duman qalxırdı.
Güneş dağın dalından aheste-aheste çıxırdı. Hele özü görünmürdü.
Amma şefeqi qarşıdakı uca dağın başına düşmüşdü. Sonra yavaş-yavaş qalxıb dağın dalından göründü ve ruh veren qızıl zerrelerini aleme dağıdıb cümle yatmışları oyatdı.
Çemenlerde, seyrangahlarda, çiçek qönçelerinde gizlenmiş pervaneleri ve ayıları oyatdı.
Quşların ceh-cehi havaya ucaldı.
Bunların xoş avazları cütçünü şura getirdi. O da aheste-aheste cütünü sürüb öz neğmesini oxudu.
Dağ döşünde sürüsünü otaran çoban da bayatı neğmesini tüteyinde ucaltdı.
Güneş yavaş-yavaş qalxırdı.
Onun qızıl şefeqi getdikce gümüş rengine dönürdü. Qayadibi kendinin ehalisi durub here öz işine getdi....
---
-Abbas, bax, gör men ne qeder yığmışam.
-Aferin, bacım Zeyneb, indi otur, bunları deste tutaq, bazarda satıb sene çoxlu kişmiş alacağam.
-Fındıq da.
-Yaxşı, fındıq da alaram.
Bacı ve qardaş

[1] 2 3 ... 5 >>