nahar yemeyi üçün süfre arxasına keçende eri dedi, — çox yaxşıdır. Onu neşr etdirmek yeqin ki, baha başa gelib? — Yox, sadece olaraq bextim getirdi. Naşire gönderdim, o da qebul etdi. — Poeziya ele de gelirli sahe deyil, ezizim, — polkovnik özüne xas mehribanlıq ve semimiyyetle dedi. — Elbette, buna şübhem yoxdur. Yaxşı, bes Benok bu seher neden ötrü seni görmeye gelmişdi? Benok, İvinin kitabını mütalie etdiyi zaman polkovnikle danışmağa gelen icaredar idi. — Cins buğa almaq üçün borc pul isteyirdi. Yaxşı adamdır, isteyirem ona kömek edim. Corc Pereqrin gördü ki, arvadı kitab haqqında danışmaq hevesinde deyil ve söhbetin mövzusunu deyişdiyine heç peşman olmadı. Hetta lap üreyinden oldu ki, kitabın ön sehifesinde o, öz qızlıq soyadını yazdırıb. Onun heç ağlına da gelmirdi ki, ne vaxtsa bu kitab haqqında söz-söhbet yayılacaq, lakin özünün möteber soyadı ile fexr edirdi ve hansısa bir yaarmaz jurnalistin qezetlerin birinde İvinin bu eziyyetini lağa qoymasını elbette ki, istemezdi. Sonrakı bir neçe hefte erzinde poeziyaya girişme cesaretinin sebebleri haqqında arvadından heç bir şey soruşmamağı meqbul etdi. Heç İvi de bu meselenin üzerine qayıtmadı. Sanki bu, ele biabırçı bir iş idi ki, onun üstünden sükutla keçmeye söz qoymuşdular. Amma qeribe bir hadise baş verdi. Corc işle elaqedar Londona getmeli oldu ve Deyfni birlikde nahara devet etdi. Bu, hemin o qız idi ki, herdenbir qesebeye gelende polkovnik onunla bir neçe xoş saat keçirirdi. — Ah, Corc, — o dedi, — camaatın bütün günü haqqında danışdığı kitabı senin arvadın yazıb? — Sen ne danışırsan? — Bilirsen, tanıdığım bir tenqidçi var. Bu yaxınlarda meni nahara devet etmişdi. Elinde de bir kitab vardı. “Mene oxumağa nese getirmisen?” deye soruşdum, “O, nedir ele elinde?” “Yox eşi, bu, senin xöreyin deyil”, o, cavab verdi. “Şeir kitabıdır. Özüm üçün gözden keçirirem.” “Mene şeir lazım deyil” dedim. O da cavabında qayıtdı ki, “İndiyecen oxuduğum en yaxşı kitablardandır. Elüstü alınır. Müsibet şeydir.” — Müellifi

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 21 >>