edir. Corc bunları oxuduqca qezebden rengi qaralırdı; bıçaq vursan qanı çıxmazdı. “Müsibet şeydir”. Deyfnin dostu bele demişdi. Ele düz de deyib. Quşu lap gözünden vurub. Çox ürekbulandırandır. Kitabda keder dolu kiçik şeir parçaları da vardı ki, burada qadın aşiqi terefinden terk edildikden sonra heyatının boşluğundan şikayetlenib sızlayır, lakin onlar xoşbext yaşadığı anlar üçün iztirab çekmeye deyer deyen qadının göz yaşları ile bitir. O, birlikde keçirdikleri uzun, heyecanlı gecelerden söz açır, bir-birinin ağuşunda uyuyaraq sakitleşdiklerinden danışır. Bütün tehlükelere sine gererek birlikde olduqları gözel anların lezzetinden, vücudlarını saran ehtirasın ve bu güclü istek qarşısında duruş getire bilmediklerinden yazır. Qadın bu könül eylencelerinin bir neçe hefteden artıq davam etmeyeceyini düşünürdü, ancaq teeccüblü de olsa, bu, davam edir. Şeirlerden biri iki sevgilinin üreklerini qızdıran mehebbet hissinin üç il seraser davam etdiyine hesr olunmuşdu. Bele görünür ki, genc sebgili qadını onunla çox uzaqlara – İtaliyada tepelikde yerleşen bir qesebeye ve ya yunan adasına, yaxud da Tunisde kiçik hasarlı bir şehere çıxıb getmeye mecbur etmekden el çekmir ki, hemişe bir yerde olsunlar. Qadın ise başqa bir şeirinde ona yalvarır ki, qoy her şey olduğu kimi qalsın. Ancaq onların xoşbextliyinin sonu yoxdur. Ola bilsin ki, bu, onların rastlaşdıqları çetinlikler üzünden ve tez-tez görüşe bilmediklerinden ireli gelir. Sonra birden-bire genc oğlan vefat edir. Nece, ne vaxt, harada – bax bunu Corc heç başa düşe bilmedi. Ardınca uzun-uzadı, acı kederden doğan ürekdağlayan hayqırtı gelir; bu, ele bir qemdir ki, zavallı qadın bunu hetta aşkar suretde göstere bilmez. Bu, ele bir hüzündür ki, onu yalnız gizletmek lazımdır. Heyatına nur saçan mayakı onu terk etmiş olsa ve iztirab onun belini bükse bele, o, özünü şen göstermeli, qonaqlıqlar teşkil etmeli, yığıncaqlara getmeli ve her zaman olduğu kimi davranmalıdır. Kitabdakı sonuncu şeir dörd qısa bendden ibaret idi ve burada

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 21 >>