Bir yol düşünün.Hansı ki gedişi var lakin dönüşü yoxdu.Bu yolda yalnız irelilemelisen heç neye heç kese fikir vermeden, heç neyi düşünmeden. Çox engeller var bu yolda , çox döngeler , çox çuxurlar var. Düşüncelerim tehrik etdi meni , dedi getme , qafil yaxalanarsan menzil başına çata bilmezsen amma bu ürek ki var o dedi qorxma, get. Ağlımı , düşüncelerimi yox , yene de bu lenet olası üreyimi dinledim. Evvel çekindim sonra , yox , men irelilemeliyem dedim. Bilirsiniz en çetini ve en asanı ne idi? Bu start xetti idi.Her başlanğıc asan olur hetta qelebeni düşünende dahada şirnikleşirsen ve sanki tehrik edirsen özünü ki bu amansız yola baş qoyasan.Mende bele etdim.Özümü toparladım ve start xettine yaxınlaşdım. Men bu yolda tek olmayacaqdım elbette. Çünki, bu ağır yolda bir teref müqabilim de menimle bir qet etmeliydi bu yolu. İlk evveller çox inamlı idik.İkimizde el-ele verib bütün engelleri dayanmadan, usanmadan ardıcıl şekilde arxada qoyurduq.İkimizin de keçmişle haqq-hesabımız vardı özümüze göre.
Sanki finiş xetti bizim geleceye geden yolumuzun açarı idi.Hansı ki biz onu elde etmek üçün bu çetin sınağa girmişdik. Bu qaçış bir növ keçmişden qaçış idi geleceye doğru. Etrafdan sesler gelirdi. Bezisi deyirdi siz bacaracaqsınız , bezileri ise sessiz şekilde üzümüze baxırdılar.Meni en çox bu “sessiz” dayananlar düşündürürdü. Bele bir deyim var axı , “her sessizliyin sonu mütleq bir fırtınadır”. Men de mehz ele düşünürdüm. Xeyli yolu artıq qet etmişdik dediyim anda dizlerime sanki qefil bir ağrı geldi. Sanki ayaqlarım dizlerimden sındı. Ayaq üste durmaq istedim , davam etmek istedim amma alınmadı.Bu “sessizler” menim dizimden sındırdılar ayaqlarımı , engel qoydular yoluma...
Dedim:
- Bacarmıram artıq! Sen davam et mensiz öz yoluna. İnşallah çatarsan menzil başına...
Dediyim kimi de etdi. Davam etdi öz yoluna dayanmadan. O ireliledikce yeni teref müqabilleri yarandı hemin o “sessizlik”lerden. Qalmışdım o yolda tenha tek başıma lakin menle yola bir çıxan insanın da artıq

[1] 2 3 >>