Ümid varken ümidsüzcesine yaşamaq, yoxsa ümid yoxken ümidle yaşamaq? Bu sual ile bir çox insana müraciet etdim ve her kesden de demek olar ki eyni cavabı aldım. Ümid yoxken ümidle yaşamaq. Axı ümid olmaya-olmaya nece ümidle yaşaya bilersiniz sualıma cavabları bele oldu ki, ümid olmadan insan yaşaya bilmez. Ümidin bitdiy an heyatının bitdiyi demekdi. Bir nefer ise Lev Tolustoyun ümid haqqında söylediyi gözel fikirle sualıma cavab verdi. Lev Tolustoy bele söyleyib: “Ümidi öldürmek insanı öldürmekden çetindir”. Derinden düşündükde görürsen ki, heqiqeten de ümidi öldürmek çox çetindir. Neyinse olmayacaqını bildiyin halda yene de üreyinin derinliyinde ümid işığı olur. Düşünürsen ki, belke de ne zamansa düzelecek. Lakin bu isteyin imkansız olduğunu da bilirik. Ancaq yene de bu düşüncelerden el çeke bilmirik. Ne qeder çalışsaq da bu düşünceleri fikrimizden, xeyallarımızdan çıxarıb ata bilmirik. Daha deqiq desek özümüzle bacarmırıq. Belke de bu düşünceler bizlere bir növ yaşam sevinci, heyatla mübarize aparmaq gücü verir, o düşünceden el çekmeyi özümüz istemir ve ne zamansa düzeleceyine ümid ederek yaşamağa davam edirik.







Bezen heqiqeten de isteyimizin, arzumuzun heyata keçmeyeceyini bile-bile yene de ümid edirik. Sanırıq ki, ne zamansa heyat bizlerin de üzüne gülümseyecek ve ümidimiz boşa çıxmayacaq. Lakin men deyerdim ki, ümidle yaşamaqla beraber eyni zamanda mübarize de aparmalıyıq ki, isteyimizi heyata keçire bilek. Atalar yaxşı deyib ki, halva halva demekle halva bişib qarşımıza gelmir. Gerek eziyyet çekib hazırlayasan ki, sonda halvanı yeye bilesen. Yeni demek isteyirem ki, yalnız ümid edib yaşamaqla heç bir isteyimizi heyata keçire bilmerik. Ümid etmekle yanaşı eyni zamanda da mübarize aparmalı, her hansısa eziyyete qatlanmalıyıq ki isteyimiz heyata keçsin. İçerimizde ele insanlar var ki, özlerine hedsiz derecede inanırlar. İnanırlar ki, mübarize aparsalar ümidleri boşa çıxmayacaq. Bunun üçün de o şexsler ümid etdikleri işin qarşısını kesen bütün

[1] 2 3 >>