Qaranlıq otaq,qulaq uğuldadan sakitliyi pozan saatın sesi…Seni düşünürem…Senli günlerimin hesretindeyem…Axı ne tez deyişdi her şey?...Anlaya bilmedim…Bildiyim bir şey var artıq Sensizem…Çox severdim etrafımdakıların razılaşmadığı fikirler üçün mübahise etmeyi…Tek senin idin her sözünü doğru deye qebul etdiyim...Ne hikmetse tek sene yox deye bilmirdim…Bir kelmene bele etiraz etmeyi bacarmırdım..Axı ne ayırdı bizi?Günahkar kimdi bu amansız qetlde???Senmi?...Menmi?...Yoxsa ötüb keçen zamanmı?...Kim qıydı bu zavallı,saf sevgiye?...Heç qelbin sızlamadımı “Ayrılaq” deyende…
Keçmiş günleri yada salıram…”Sensiz anlarımda bele sanki seninle nefes alıram…Qelbim deyil sensen meni yaşadan…”Tanış gelirmi bu sözler?...Sen demirdinmi bunları döne-döne?...”En çox uzun saçlarını sevirem” deyerdin…Her güzgüye baxanda bu sözleri xatırlayardım…Saçlarım dünyadakı en qiymetli şeye çevrilerdi menim üçün…Senden sonra güzgüye baxmaz oldum…Her defe güzgüye baxarken gördüyüm o uzun saçlar sanki mene yoxluğunu,sensizliyimi xatırladırdı…Beli…Senin sevgimize qıydığın kimi men de o qara saçlara qıydım…
Artıq deyişmişem…Gülmür gözlerim…Tebessüm görünmür dodaqlarımda…
Deyişmeyen bir şey qaldı…Sene olan mehebbetim…
