Bir kişi tezece aldığı maşınını işe salmağa çalışırdı ki, dörd yaşlı uşağı yerden balaca bir daş götürüb maşının üstünü cızmağa başladı.
Bunu gören ata berk esebileşir. Maşından enib uşağın elini eline alaraq bir neçe defe eline-eline möhkem vurur. Esebileşmiş ata oğlunu elinde tutduğu açarla tenbeh etdiyinin ferqine bele varmır.
...Aldığı zerbeye göre, uşağın dörd barmağını xestexanada kesmeli olurlar.
Atasının qemli gözlerini gören uşaq ondan soruşur:
- Ata menim barmaqlarım yeniden ne vaxt çıxacaq?
Ata o qeder kederli idi ki, oğluna heç bir cavab vere bilmir.
Xestexanadan bayıra çıxan ata maşınına doğru gedib, bir neçe defe maşına tepik vur. Ve sonra öz emelinden peşmanlamış halda yere oturub, oğlunun maşının üstüne çekdiyi xette gözlerini dikir.
Bilirikmi?!
Qezeb ve sevgi arasındakı serhed bir neçe saniyelikdir. Eslinde o tehlükeli bir adam deyil, adi bir insan idi. Sadece birce deqiqelik qezeb hissi ona qelebe çalmışdı.
Bu kiçicik hekaye her birimizin heyatındakı bele anları bize xatırlatdımı?
Gelin bunu yadda saxlayaq: eşya istifade olunmalı, insansa sevilmelidir. Halbuki, modern heyatımızda insan istifade olunur, eşya ile sevilir.
İnsana qezeb üz verdikde sığınmaq üçün rehimlilerin en rehimlisi olan Allahın dergahından savayı emin bir yer varmı?!
