vardı. Çılpaq qolları demirçi qolu kimi ezeleli idi. Ancaq her hereketlerinde incelik vardı. Hiss olunurdu ki, idmançıdırlar, ezeleleri ağır ve yekneseq emekden yaranmış fehle ezelesine oxşamırdı. Onlar xanımı görende bir-birine baxıb gülümsediler, qızı görende ise biri dedi:

— Gel, yerimizi onlara verek, tanışlıq üçün imkan yaranar.

O birisi hemin deqiqe yarı qırmızı, yarı qara papağını eline alıb ayağa qalxdı ve bağda gün deymeyen bu yegane yeri qadınlara teklif eledi. Qadınlar uzun-uzadı teşekkürden sonra teklifi qebul elediler, kendi daha yaxından duymaq üçün çemenlikde oturdular, ne masa istediler, ne de stul. Oğlanlar qablarını bir kenara aparıb, naharı başa vurdular. Onların tez-tez goze çarpdırdıqları çılpaq qolları genc qızı bir az narahat edirdi. O, üzünü yana çevirir, özünü görmemezliye vururdu. Xanım Düfur ise gözüaçıqlıq eleyirdi, maraqla, belke de hesedle tez-tez çevrilib onlara baxırdı: yeqin onların qıvraqlığını erinin gizli eybecerlikleri ile müqayise edir, teessüflenirdi. Xanım Düfur qıçlarını qatlayıb yerde oturmuşdu, bedenine qarışqa daraşdığını behane ederek tez-tez ora-burasını qaşıyırdı. Cenab Düfur bu oğlanların yaxınlıqda olmasına ve canfeşanlıq etdiklerine göre dilxor olmuşdu, hey qurdalanır, yerini rahatlaya bilmirdi. Sarıbaş oğlan ise başını aşağı salıb yemeye qurşanmışdı.

—Gözel hava var, cenab, - deye, kök qadın qayıqçılardan birine müraciet etdi.

Öz yerlerini verdiklerine göre xanım onlara dilağız elemek isteyirdi.

—Eledir, xanım deye, oğlan cavab verdi.

— Siz kende tez-tez gelirsiniz?

—İlde bir, ya da iki defe, hava almağa gelirik; bes siz nece, cenab?

—Men her gece burada oluram,

—Ah, yeqin lezzet alırsınız?

—Beli, xanım.

Sonra o, şairane sözlerle gününü nece keçirdiyinden danışdı. Ele danışırdı ki, çemenlik ve tarlalardan mehrum olmuş, tebiet hesreti ile yaşayan, bütün ili dükanda oturmaqdan bezikmiş bu meşşanların üreyi sızıldayırdı. Genc qız başını qaldırıb maraqla qayıqçı oğlana baxdı.

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>