başladı. Veber de onunla yanaşı ellerini yuyurdu.
– Ravik, eger, doğrudan da, sizi hebs etseler, yerinizi mene bildirmeyeceksiniz?
– Başınızı niye belaya salırsınız, Veber? İndi menim kimi adamlardan uzaq gezseniz, yaxşıdır.
– Niye? Ona göre ki, almansınız? Siz qaçqınsınız...
– Bes bilmirsiniz ki, qaçqınların esgisi hemişe tüstülü olur? Onlar vetenleri üçün satqın, qerib ölkede ise hemişe ecnebi sayılırlar.
– Bunun mene dexli yoxdur. İstediyim odur ki, sizi lap tez buraxsınlar. Meni şahid kimi göstere bilersiniz.
– Yaxşı!– deyen Ravik bilirdi ki, bunu heç vaxt elemeyecek.–Hekime her yerde iş var.– O, ellerini quruladı.– Siz mene yaxşılıq etmek isteyirsiniz? Ele ise Joan Madunun defni ile meşğul olun. Men çatdıra bilmerem.
– Arxayın olun! Özge ne kömek lazımdır? Belke, miras meselesi ve ya...
– Bununla polis meşğul olar. Heç bilmirem onun qohumu var, ya yox... Bu, o qeder de vacib deyil...
Ravik paltarını deyişdi.
– Elvida, Veber. Sizinle işlemek çox xoş idi.
– Elvida, Ravik. Axırıncı teşrihin pulu da qalıb...
– Qoyun qalsın, defn üçün lazım olacaq. Yeri gelmişken, bahadır, indi pul da vererem.
– O barede söhbet ola bilmez, Ravik! Qetiyyen... Harada defn etdirim?
– Bilmirem. Hansı qebiristanlıq olur, olsun... İndi adını, ünvanını yazaram.
Ravik onları xestexananın haqq-hesab kağızlarından birine yazıb, Vebere uzatdı. Veber onu alıb, üstünde gümüşden qoyun şekli hekk olunmuş büllur basmanın altına qoydu.
– Oldu, Ravik! Çox güman ki, bir-iki güne men de gederem. Sizsiz bu cür teşrihler eleye bilmerik.
O, Ravikle birlikde çıxdı. Ravik Ejeni ile de sağollaşdı:
– Elvida, Ejeni.
– Elvida, müsyö Ravik...–O, Raviki diqqetle süzdü.– Mehmanxanaya gedirsiniz?
– Beli. Ne olub ki?
–Ah, heç ne... Ele bilirdim...
Qaş qaralmışdı. Mehmanxananın qabağında bir yük maşını dayanmışdı.
– Ravik!
Morozov yaxındakı evlerden birinin giriş qapısından çıxdı.
– Boris?!
– O xarabaya polis gelib.
– Bilirem...
– İvan Klugenin vesiqesi yanımdadır. O ölmüş rusu deyirem.

<< 1 ... 396 397 [398] 399 400 ... 402 >>