hevesi ölüb getmişdi. Birden K. da pert oldu. Çaşqın baxışlar tuşlaşdı. Araya dehşetli bir anlaşılmazlıq girmişdi. Heç biri de ondan yaxa qurtara bilmirdi. Bu vaxt orkestrin başlaması da hec yerine düşmedi ve ressam elini göye qaldıran kimi sesini kesdi. Bir az keçmemiş yene başladı. Bu defe lap alçaqdan, ara vere-vere çalırdı. Sanki aletleri kökleyirdiler. K.-nın ressama yaman yazığı geldi ve ona göre de ağlamağa başladı, elleri ile üzünü örterek yanıqlı-yanıqlı hıcqırdı. Ressam, K. sakitleşene kimi gözledi, başqa çıxış yolunun olmadığını görüb, yeniden yazmağa başladı. Onun cızdığı ilk xett K.-nı sakitleşdirdi. Ancaq hiss olunurdu ki, ressam çox könülsüz yazır. Herf evvelki kimi gözel deyildi, bu bir yana, hec qızıl da deyildi, gücle oxunurdu, ancaq yaman iri idi. Bu, “Y” herfi idi, demek olar ki, yazılıb qurtarmışdı. Ressam birden hirslenerek bir ayağı ile qebrin üstüne çıxdı. Torpaq yarıldı. Axır ki K. onu başa düşdü. Ancaq üzr istemek gec idi. Ressam bütün barmaqları ile torpağı eşirdi ve torpaq da buna bend imiş kimi ovulub gedirdi. Ele bil her şey evvelceden hazırlanmışdı. Sanki üzden birce lay torpaq qoymuşdular. Bu layın altında derin, maili bir quyu var idi. Ele bil xefif bir meh K.-nı iteleyib bu quyuya saldı. K.aşağıda - onu udmuş ucsuz-bucaqsız derinlikde başını qaldıranda, yuxarıda – daşın üstünde iri, ber-bezekli herflerle onun adı hekk olunurdu...

Bu yuxudan mest olmuş K. oyandı...

<< 1 [2]