Yozef K.yuxu görürdü:

Gözel bir yay günü idi ve K.gezmek istiyirdi.Ancaq hec ikice addım atmamış gördü ki, qebristanlıqdadır. Burda yollar yaman çınqıllı idi. O, aşıb – daşan çayı keçen adamlar kimi sendirleye - sendirleye bu cığırların biri ile ireliledi. Gözü lap uzaqdan tezece qazılmış bir qebri almışdı. İsteyirdi oraya getsin. Bu qebir, ele bil onu özüne teref çekirdi. K.–ya ele gelirdi ki, ayaqlarından daş asılıb, yeyin yeriye bilmir. Yan – yörede dalğalanan bayraqlar herden qebri K.-nın gözlerinden oğurlayırdı. Bu bayraqları tutanlar görünmürdü, ancaq adama ele gelirdi ki, orda böyük izdiham var.

Baxışları yene uzaqlarda idi. Birden yolun qırağında bayaqkına oxşayan ayrı bir qebir gördü. Az qalmışdı, onun yanından keçib getsin. K. kenardakı otluğa tullandı.Ayağının altında nese xışıldadı, o sendirledi, qebrin lap yanında dizi üste çökdü. Burada iki kişi de var idi ve ellerinde başdaşı tutmuşdular. K.-nı görer-görmez onlar daşı torpağa sancdılar. Daş ele durdu ki, deyerdin, lap çoxdan burda imiş. Hemin anda kolluqdan üçüncü bir kişi çıxdı. K. o saat bildi ki, bu ressamdır. Eyninde tekce bir şalvar ve yaxası açıq köynek var idi. Başına mexmer kepka qoymuşdu. Elinde adice qelem var idi, ele gele-gele de bu qelemle havada nese yazırdı.....

Sonra da hemin qelemle daşı yazmağa başladı. Daş çox uzun idi, eyilmek lazım deyildi. Ancaq o, qebrin üstündeki tepeciyi ayaqlamamaq üçün eyilmeli oldu. Belelikle, ressam barmaqlarının ucuna qalxıb sol eli ile daşdan yapışdı. Elden iti adama oxşayırdı, bu adice qelemle daşa qızıl herfler hekk eleyirdi: “Burada....” her herf yaraşıqlı, oxunaqlı, derin ve bir de xalıs qızıldan idi. O, birinci sözü yazandan sonra çevrilib K.-ya baxdı. Gözleri ile herfleri yeyen K. kişiye fikir vermirdi, ele hey daşa baxırdı. Kişi yene yazmağa girişdi, ancaq nedense yaza bilmedi, sanki nese mane olurdu. Qelemi aşağı salıb K.-ya teref döndü. Nehayet, K. da ressama baxdı ve gördü ki, o yaman pert olub, ancaq açıb-ağarda bilmir. Onun evvelki

[1] 2 >>