Ölülere qonaq getmişdim. Böyük, tertemiz serdabe idi ve içinde bir neçe tabut olsa da, yer çox qalmışdı, iki tabutun da ağzı açıq idi. Onların içi yığışdırılmamış çarpayıya benzeyirdi, sanki kimse yenice yataqdan qalxıb getmişdi. Bir qeder kenarda yazı masası vardı ve onun arxasında da cüsseli bir kişi oturmuşdu. Sağ elinde qelem tutmuşdu, sanki yenice neyise yazıb qurtarmışdı, sol eli ile döş cibindeki saatın zencirini oynadırdı, başını da masaya teref eymişdi. Qulluqcu qız oranı süpürürdü, halbuki süpürülesi hec ne yox idi.

Maraq güc geldi ve onun sifetini gizleden yaylığın ucunu qaldırdım, üzünü indi göre bildim. Ne vaxtsa tanıdığım yehudi qızı idi. Dümağ, koppuş yanaqları, yumru, qara gözleri vardı. Onu yaşlı arvada oxşadan yaylığın arxasından üzüme baxıb gülende, soruşdum:

- Burda mezheke çıxarırsınız?

- Beli, - dedi, - mezheke kimi bir şeydir. Ele gördüyün kimidir!

Sonra yazı masasının arxasında oturmuş kişini gösterdi:

- Get ona salam ver, buranın ağası odur. Ne qeder ki onunla salamlaşmayıbsan, seninle danışmağa ixtiyarım yoxdur.

- Axı o kimdir? – deye yavaşdan soruşdum.

- Fransalı zadegandır, adı da De Poitondur.

- O bura nece gelib çıxıb?

- Bilmirem, - dedi. – Burda her şey bir – birine qarışıb.Kimse gelib qayda yaratmalıdır, onu gözleyirik. Belke sen hemin adamsan?

- Yox, yox, - dedim.

- Çox yaxşı, ele ise kişinin yanına get.

Ona teref gedib baş eydim. Başını qaldırmadığı üçün yalnız dağınıq saçlarını göre bilirdim, “Axşamınız xeyir” – dedim, ancaq qımıldanmadı. Masanın kenarı ile balaca bir pişik dövre vururdu, sanki kişinin qoynundan ora düşmüşdü ve oraya da qayıdıb yoxa çıxdı. Ola bilsin, kişi bayaqdan saatın zencirine deyil, masanın altına baxırmış. Bura nece gelib çıxdığımı ona başa salmaq istedim, amma qız penceyimin eteyinden dartaraq pıçıldadı:

- Bu kifayetdir.

Sevinerek qıza teref döndüm ve el - ele verib serdabede

[1] 2 3 >>