İşlerimin bütün ağırlığı öz boynumdadır. Girecekdeki otaqda iki qız oturur ve oraya da iki yazı makinası, qovuluqlar qoyulub, menim otağımda ise bir yazı masası, kassa, meselehet vermek üçün ayrı bir masa, yumşaq kreslolar var. Menim bütün idarem bunlardan ibaretdir. Axı ne qeder sade olsa, idare etmek de o qeder asanlaşır. Ona göre de heç neden, heç kimden şikayetim yoxdur.

Teze ilden sonra qonşuluqdakı balaca boş menzili de cavan bir oğlan kireledi. O menzili de götürmeye çox tereddüd etdim, axırda da elimden çıxdı. O da ikiotaqlı idi, üstelik metbexi de vardı. Otaqlar mene lazım ola bilerdi, çünki oturduqları otaq bezen qızlara darlıq edirdi. Bes metbex neyeme lazım olardı? Bütün günah da ele bu sualda oldu, hemin menzili elden verdim. İndi orda cavan bir oğlan oturur. Adı Harrasdır, orda ne işle meşğul olduğundan da xeberim yoxdur. Qapısından bir lövhe asılıb: “Harrasın bürosu”. Ordan-burdan öyrenmişem ki, onun işi de texminen menimki kimidir. Kredit meselesine geldikde, ele bir xüsusi xeberdarlığa ehtiyac yoxdur, çünki söhbet burda neyese can atan, belke de geleceyi yaxşı olacaq cavan bir oğlandan gedir, ancaq indi, deyesen, mülkü – varidatı yoxdur, ona göre de kredit vermek meslehet deyil. Melum meseledir ki, kiminse haqqında heç ne bilmeyende, bele danışırlar.

Bezen pillekende Harrasla rastlaşıram, ancaq hemişe telesene oxşayır, yanımdan, sözün esil menasında, qaça-qaça keçib gedir. Hele indiyecen onun üzünü düzemelli göre bilmemişem, çünki otağın açarını elinde hazır saxlayır, o deqiqe de açıb içeri girir, ele bil siçovulun quyruğu qapının arasından sivişib keçir ve men yene de üzerine “Harrasın bürosu” yazılmış lövhe ile üzbeüz qalıram, halbuki bu yazını layiq olduğundan da çox oxumuşam...

Divar hedden artıq nazik olanda, vicdanla işleyen adamı satır, vicdansızı ise gizledir. Otağımdakı telofon meni qonşumla ayıran divardan asılıb. Ancaq men bunu istehza ile deyirem, çünki hemin telefon o biri divardan asılmış olsaydı da,

[1] 2 >>