Menim çox qeyri-adi bir heyvanım var: yarısı pişikdir, yarısı quzu. Bu da atamdan qalan mirasın içindedir. Ancaq her şey menim vaxtımda baş verdi, evveller onda quzuluq pişiklikden çox idi. İndi quzuluq da çoxdur, pişiklik de. Başı, caynaqları pişiyindir, iriliyi, görünüşü ise quzunun. Parıldayan vehşi gözleri, yumşaq, qisa tükleri, bir de yerişi – gah hoppana- hoppana, gah da sürüne-sürüne yerimesi ise her ikisinin... Pencerenin gabağında özünü güne verende yumrulanır, mırıldayır, çemenlikdese ele qaçır ki, çatmaq olmur. Pişik görende aradan çıxır, quzu görende ise üstüne atılır. Aylı gecelerde novalçaya dırmaşmağı yaman xoşlayır. Miyoldaya bilmir, siçovuldan da qorxur. Saatlarla toyuq hininin yanında pusquda durur, ancaq indiye kimi birce cüce de boğmayıb.

Onu şirin südle yemleyirem, bunu yaman xoşlayır. Südü iri qurtumlarla vehşi dişleri arasından içine çekir. Elbette, bütün bunlar uşaqlar üçün esl tamaşadır. Her bazar günortaya geder gelib baxa bilerler. Heyvanı qucağıma götürürem ve qonşuluqda olan bütün uşaqlar da başıma yığışır.

Hemin anda ele qeribe-qeribe suallar verilir ki, adam cavab da tapa bilmir: Niye bu heyvan beledir, niye bu heyvan yalnız mendedir, bundan evvel de bele heyvan olub, ya yox, bes o ölenden sonra nece olacaq, heyvan tek darıxmır ki, niye balası yoxdur, adı nedir ve sair ve ilaxır...

Özüme eziyyet verib cavab axtarmıram, heç ne demeden, heç bir izahat vermeden olanımı onlara gösterirem. Uşaqlar bezen özlerile pişik getirirler, hetta bir defe iki quzu da getirmişdiler. Ancaq gözledikleri sehne alınmadı: heyvanlar bir-birini tanımadı. Yalnız öz heyvan gözleri ile bir-birine baxdılar ve yeqin ki bir-birini ilahinin yaratdığı varlıq kimi qebul etdiler...

Qucağımda olanda, heyvan heç kimden, heç neden qorxmur, heç kimin de dalınca düşmek istemir. Qoynuma sığınaraq xoşallanır. Özünde onu böyüden aileye bağlılıq hiss edir. Bu her hansı qeyri-adi bir sadiqlik deyil, eksine, yer üzünde saysız-hesabsız

[1] 2 >>