Xeberlere baxırdım. Piştaxta arxasında bir qonaq çay içirdi. Aparıcı xanım bir neferin arvadını xeyanet üstünde öldürdüyünü dedi. 9 bıçaq zerbesi vurmuşdu.
- Yaxşı olub, gerek 19 defe vurardı. Öl indi, qancıq! - qonaq birden özünden çıxdı.
Bayaqdan sakit oturan adam qızardı, hetta alnında ter damcıları görünmeye başladı. Mence bu mövzu onda menfi xatireler oyatmışdı. Amma tanımadığı bir insanın ölümüne bu qeder sevinmeyini anlamadım. Düşündüm ki, bütün xeyanet edenleri öldürseydiler ne olardı? Dünyada çoxmu kişi qalardı? Heç vetene xeyanet edenleri öldürmürler. Ona qalsa gerek insanların kökü kesile. Çünki xeyanet tekce fiziki olmur, hem de ruhen olur. Eger hansısa qadını xeyal edirikse artıq sevdiyimize xeyanet etmiş oluruq. Valideynlerimizin başını aşağı edecek emel tutanda onlara xeyanet edirik. Eqoistliyimize göre övladlarımızın maraqlarını tapdalayanda xeyanetkarlar sırasına qoşuluruq. Diqqetle baxsaq xeyanet her yerdedi. Hamını öldürmeyeceyik ki?
En böyük xeyaneti ise özümüze qarşı edirik. Bir gün etmediklerimiz üçün peşman olanda guya bele de isteyirmişik kimi davranacayıq. Bundan beter xeyanet ola bilmez.
Xeyanet edenleri öldürmeyin. Buraxın. Çıxıb getsinler. İtsinler.
