Soruşsan, her kişinin heyatında mütleq bir “Tehmine”si olub..
Ve.. İlk önceleri sevmersen öz “Tehmine”ni..Sırf onunla xoşdur deye bu münasibetden memnun hiss edersen özünü..Deyesen, biraz da qorxarsan, özünü sevgi burulğanına teslim etmeye..Zengler, mesajlar, görüşler heyatıvızın vazkeçilmez bir hissesine çevriler..Her şeyden ferqlidir bu duyduğun hissler..Heyecanlı, rengli, biraz da delisov hissler..Günler, aylar, iller doğmalaşdırar sizi..Zamanla “Tehmine”siz de yaşaya bilmeyeceyinide derk etmeye başlayarsan..Her şey de ele oradan başlayar..”Spartaklara”, “Qessablara”, ve etrafındakı her bir kese qısqanarsan..Her şeyden, her kesden qorumağa çalışarken, bezen qelbini qırarsan, bezen ağladarsan, bezende bezdirersen öz “Tehmine”ni..Buz kimi soyuq olmağa çalışarsan..Qüruruna sığışdıra bilmersen “Seni itirmekden qorxuram” demeyi..Acılı-şirinli xatirelerinizin, küsüb barışmağınızın sayı-hesabı olmazken, sevginiz de her gün bir az daha artar..Ve.. Her şeyin bir sonu olduğu kimi, bunun da biri sonu olar..Nedense, çox vaxt “Zaur”lar ölmür..Belke, ölmeyi de qüruruna sığışdıra bilmediyi üçün..Belke ölmeyi de bacarmadığı üçün..Ölen her zaman “Tehmine” olar..Herden eksi de olar, Bezen cismen öler, defn edersen..Bezen ise, sadece üreyine defn edersen, sonda da, ya ölersen, ya da mezarlıq olarsan.....✍
