Aylin istemeden bedenini yataqdan qaldırıb dikelmeye mecbur etdi. Qulaqlarında çalan vida neğmesi gözünden yaşları tökürdü.Sevdiyi insanı ebedi terk edib getmek ağrılı idi,ruhuna çöken ağırlıq bedenine işgence verir,ayrılıq ağrısı qelbini delik-deşik edirdi. Sessizce hazırlaşma yolunda atdığı addımla paltarları ellerine yığdıra bilmişdi. Üreyi ile elinin mübarizesi sonda çemodanın hazırlanması ile bitdi. Paltarlarını çemodana yığdıqdan sonra bir daha nemli gözleri Selimin yumulu gözlerini, yuxulu çöhresini seyre durdu. Ele sakitlikle yatırdı ki... Aylin dünen uzun zamandan sonra Selimle danışmışdı,onu bağışlamışdı,ona öz sevgisini yeniden bexş etmişdi. Aylin ona dünyaları vermişdi,eslinde. Amma indi onu qaldırdığı göyün 7ci qatından tek zerbeden yere çırpacaqdı. Aylin emin idi ki,Selim onun yoxluğuna ne qeder perişan olsa da,özüne gelib her şeyi unuda bilecekdi.Evden çıxanda bir kağız ve qelem götürüb beyninde dolaşdırdığı cümleni hekk etdi. Selimi belece terk edib getmek heç Aylinin içinden gelmese de, körpe üçün gedecekdi. Aylin bu hekayede ikinci dereceli obraza çevrilmişdi, artıq onun rol aldığı epizod tamamlanmışdı ve onun burda yeri yox idi."Menden önce Selim Saranı sevirdi ve men gedenden sonra Selim meni ele de çox çetinlik çekmeden unudub yeniden Saranı seve biler". Ağlına gelen fikirden diksindi. Selim onu unudacaqdı,demek. Düzdür , Selimden ayrılıb gedirdi,amma Selimin onu unudacağını düşünende üreyine bir ağırlıq,bir hüzn çökürdü. Sanki bir el onun üreyini alıb ovucunda sıxdıqca sıxıb nefesini kesmeye nail olurdu. Fikirler beynini gemirib ruhunda sağalmaz yaralar açırdı. Öz qurduğu fikirlere özünü inandırıb ağlayırdı. Otaqdan çıxmamış çarpayıya yaxınlaşıb ehtiyatla Selimin saçına sığal çekdi, qoxusunu unutmamaq üçün uzun-uzun qoxusunu içine çekerek dodaqlarını yanaqlarına yapışdırdı. Göz yaşı Selimin yanağını islatmağa başlayanda dodaqlarını mecburi şekilde yanağından ayırdı.Çemodanını götürüb otaqdan çıxarken bir daha arxaya çevrilib Selime

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 22 >>