Bolum 12.

Yeni ev, yeni heyat, sade ümidler ve sadece ümidler… Bunu bir kitabda oxumuşdum çox xoşuma gelmişdi. Amma gün gelib de bir gün bu cümlenin heyatımın tek heqiqetine çevirileceyini bilmirdim. O günden sonra çox çetin günler keçirmişdim, hetta bir neçe ay psixoloji destek bele almışdım. Xezerle boşandıqdan sonra Bakıda qala bilmirdim. Sanki şeherin her künc - bucağı, gezdiyim küçeler, gördüyüm her menzere günahkar olduğumu menim üzüme vururdu. Hekimimin dediyine göre, bütün günahı özümde görmeyim düzgün davranış deyildi. Başqalarının sehvini de özümde görmeli deyilmişem. Belke de, haqlı idi… Bilmirem… Boşanmağımız, qarşılıqlı razılaşma yolu ile olduğu üçün heç bir problem yaşanmamışdı. Maddi heç bir telebim yox idi onsuz. Xezer ne qeder tezminat ödemek üçün israr etse de, qebul etmemişdim. Hansı haqla qebul ede bilerdim ki? Günler, aylar bir - birini evez edirdi, lakin men heyatıma qaldığım yerden davam ede bilmirdim. Getdikce daha da içime qapanırdım. Bu sebebden ailem hekimin mesleheti ile meni Amerikaya, qardaşım Elinin yanına göndermeye qerar verdiler. Bu yolla uzaqlaşmağın mene yaxşı geleceyini düşünürdüler. Men de ele düşünürdüm. Başqa mühitde az da olsa yaşadıqlarımı geride qoymağı bacarardım. Bu sebebden verilen qerarı, heç bir etiraz etmeden qebul etmişdim. Qardaşım evlendikden sonra ailesi ile tekrar Amerikaya, Kaliforniya ştatının San Diego şeherine qayıtmışdı. Burada onun telebe yoldaşı ile qurduğu şirketleri fealiyyetini davam etdirirdi. Bildiyim qederi ile de çox iş görmüş ve yeteri qeder de tanınan bir şirket idi. Qardaşım da ele öz yanında işleye bileceyimi demişdi. Buna razılaşmışdım, amma bir şertim vardı. İstemirdim qardaşımgile yük olum. Onlar yeni evli idiler ve menim onları narahat etmeye heç haqqım yox idi. Tekbaşıma yaşamağımı qebul etmelerini şert qoşmuşdum. Ailem başda razılaşmasada, menim israrımı görüb qebul etmişdiler. Qardaşım öz evlerine yaxın yerde menim üçün ev kirayelemişdi. San Diego doğurdan da çox gözel şeher idi.

[1] 2 3 ... 6 >>