evlenemeyeceğimi biliyordu. Karım işte bu kadar iddiacıydı. Yeniden evlenip de “Sen benim kıymetimi bilemedin ama başkası bak nasıl seviyor” dedirtmek için kızını görmemeyi bile göze almıştım.

Ben de evlenemeyeceğim ve küçük bir çocukla uğraşacağım için perişan olacaktım, aklındaki plana göre. Ben de az inatçı değildim. Karıma inat olsun diye başka şehre taşındım. Bu sayede karım kızımızı görmek için yüzlerce kilometre tepmek zorunda kalacaktı. Karımda yeniden evlenme hırsı vardı. Kızımıza her seferinde yakın zamanda evleneceğini söylüyordu. Boşandıktan iki sene sonra karım kızımızı görmeye gelmemeye başladı. Ben bunu “her halde evlendi” şeklinde yorumladım. Aslında ben de evlenmek istiyordum. Ama istediğim gibi birisini bulamadım. Kızıma üvey anne getireceksem, bu çok iyi seçilmiş biri olmalıydı ve ben böyle birini bulamadım. Evliyken önce boşanıp sonra da evlenme hadisesi bana dolmuştan inip taksiye binmek gibi geliyordu.

Boşandıktan sonra yanıldığımı anladım. Boşanmış birisi kanadı kırık kuş gibi oluyordu. Kim kanadı kırık bir kuşu kabul eder ki ? Boşanmamızın üzerinden dokuz yıl geçmişti ki kızım eski şehrimizdeki üniversiteyi kazandı. Ben de yeniden eskiden yaşadığım yere taşındım. Eski eşimle karşılaşmak istemiyordum, çünkü yeni kocasıyla bana hava atmaya çalışacağından emindim.

Tesadüf o ki benim işyerim ile onunkisi yakındı ve bazen öğlenleri bir fastfood restoranında karşılaşıyorduk. İlk başlarda selam bile vermedim. O da beni görmezden geldi. Sonunda sabredemedim, bir gün masasına izin isteyip oturdum. Acaba benden sonra ne yapmıştı.

Bu karşılaştığım kadın benim geride bıraktığım değildi. Gözlerindeki kin ve nefret kaybolmuş ama biraz donuklaşmıştı. Sürekli kötü sözler duymaya alıştığım ağızdan bu sefer hiç de kötü şeyler çıkmıyordu. Ama çok geveze biri olmuştu, sürekli arkadaşlarından bahsediyordu. Sohbetimiz hep kısa sürüyordu. Öğle yemeğinde 15-20 dakika konuşup işe geri dönüyorduk. -O zaman yeniden aşık oldun galiba karına!

-Yok, öyle

<< 1 [2] 3 4 >>