var olan heç bir şey lazım deyil! Eger Allah mene senin ömründen bir saniye artıq ömür yazıbsa, lazım deyil mene bu bir saniye de. Senden sonra aldığım nefes de mene haram olar. Men daha sene, senin hetta o zehmli baxışlarına, acıqlı sesine de hesret qalmaq istemirem. Ayrılıq sözüne nifret edirem! Çünki yeterince zülm çekdim. Qiyametedek bes eder mene bu çekdiklerim. – Bir qeder susub, boğazıma tıxanan qeherden qurtulandan, özüme gelenden sonra sözüme davam etdim. – Heç kese bizim terzde aile qurmağı, bizim taleyimizi yaşamağı arzu etmirem. Reva görmerem heç kese. Biz çekdik bu heyatdan, kimse çekmesin. Heç bir seven öz sevdiyinden ayrı qalmasın, ayrılığın acısını dadmasın. Bizim kimi sevdiyine hesretindeyem demesin. Tamam eksine, sene aşiqem desin. Amma ne yaxşı ki, sen o vaxt meni hedeleyib maşına oturtdun. Yaxşı ki, bunu eledin. Yaxşı ki, seni tanıdım. Yaxşı ki, taleyime seni yazıbmış Yaradan. Bütün bu olanlara reğmen deyirem, ne yaxşı ki!

Elşad gözucu meni süzüb, gülümsedi. Sözlerim ona yarasına qoyulan melhem kimi gelse de, sözü yene zarafata çevirdi:

– Hmm, indi bele deyersen de. Cırmaqlarının izi bir ay getmedi.

Dodaqlarımda bir anda tebessüm yarandı. Onu danışdırmaq meqsedile oğrun-oğrun gülümseyib, sual verdim:

– Soruşanlara ne dedin bes?

– Pişik keçmişdi elime, o edib, dedim. Nankor pişik!

Özümü saxlaya bilmedim, meni gülmek tutdu:

– İnandılar?

– Devetname verilende inandılar.

Onun bu cavabından sonra üreyime söz keçire bilmeyib, tekrar ona sarıldım. Ve Elşadı duz kimi yalamağa başladım.

– Seni SEVİREM! SEVİREM ve yene de SEVİREM! Her iki dünyada SENİNLE OLMAQ isteyirem!

Elşadın illerden beri duymaq istediyi bu sözlere üzü nurlandı. Kefi duruldu. Ve göz qırpımında çılğın bir hereketle meni taxtın üstüne yıxıb deli-deli öpmeye başladı.

Belece heyat acısı-şirini, çetinlikleri ve sınaqları ile davam etmekde idi.

Aradan keçen bu zaman müddetinde heyat mene deyer veren bir insanın deyerini bilmeyi öyretdi.

Yolunda

<< 1 2 3 [4] 5 >>