getirdi. Buna benzer bir hissi ilk gecemizde o, qapıdan içeri girende yaşamışdım. Elim-ayağım titremeye, üreyim şiddetle vurmağa başlamışdı. Eynen hemin geceki ifade, hemin baxışlarla gözlerimin içine baxdı. Baxışları iliyime qeder işledi. Meni bura niye çağırdığını bilmediyim üçün sual dolu nezerlerle ona baxarken o, birden sebri tükenmiş halda ireli yeriyib, çılğın bir hereketle dodaqlarımdan öpdü. Güc-bela ile elinden çıxıb narazılıqla onu süzdüm:

– Buna göre çağırmışdın meni?

– Ay qedirbilmez. – Elşad başını buladı.

– Gelen olar, – deyib, onu özümden kenar saxladım.

– Bu millet ne vaxt dağılışar sen bilen? – Elşad gileylendi.

– Bize göre gelibler de. Qovası deyilik ki. Çıx, – deye onu otaqdan çıxarmaq istedim. – Ne fikirleşerler sonra? Yaxşı deyil!

– Sen vaxtın, imkanın olanda herden meni de bir fikirleş! – Elşad yarı ciddi, yarı kinaye ile dillendi.

– Men seni herden yox, her an fikirleşirem. Çıx otaqdan.

Bu vaxt salondan kimse meni sesledi. Deyesen tort kesirdiler. Men Elşadı özümden gücle ayırıb, üst-başımı qaydaya salaraq otaqdan çıxdım.

Hüseynin doğum gününden bir neçe gün sonra Elşad işlediyi bölgeye yola düşerken tek getmedi. Bizi de götürüb özüyle apardı. Bu defe onun bu qerarına evde heç kim etiraz etmedi.

Men ise Elşadın rayona gelmezden evvel kirayelediyi eve çatana kimi inana bilmirdim ki, bu bir heqiqetdir. Biz nehayet ki, bir yerde olacağıq. Çünki son güne qeder Elşad bu barede mene bir söz dememişdi.

Aylar sonra bir şad xeber aldıq.

Zeyneble İlkinin oğlu dünyaya gelmişdi. Körpeye MEHDİ adını verdiler.

Tezlikle Leyla da ana oldu. İndi onun EKBER adında şirin-şeker bir oğlu var.

Heyatımızda ard-arda yaşanan mühüm hadiseler, xoşbext anlar bize bu günedek çekdiyimiz acıları unutmağa, yaralarımızı sarımağa kömek edirdi.

Bir yay gecesi Hüseyni yatızdırıb kiraye qaldığımız evin heyetine endim.

Elşad iri qovaq ağacının altındakı taxtda eyleşmişdi. Küreyini ağacın gövdesine söykeyib musiqiye qulaq asırdı.

<< 1 [2] 3 4 5 >>