Günler sonra, fevralın 16-da Hüseynin doğum gününe gelen qonaqların sayı o qeder çox idi ki, iyne atsan yere düşmezdi.

Men Hüseyni geyindirib Elşada verdim. Onlar otaqdan çıxandan sonra özüme el gezdirmeye başladım.

Elşadın menimçün alıb getirdiyi paltarı geyinmiş, uzun qara saçlarımı açıq buraxmışdım. Çünki Elşad her zaman bele sevirdi.

Bu paltarı ise bir müddet evvel deb jurnalında görüb, valeh olmuşdum. Elşad bunu bilirdi. Ve onu menimçün sifariş verib getirtmiş, mene sürpriz elemişdi.

Salona keçende simalardakı heyranlıq yağan tebessüm dolu ifadeni görüb sıxıldım. Bu vaxt ne üçünse eve qalxan Elşad qulağında telefon kiminlese danışa-danışa içeri keçende gözü bir an mene sataşdı. İfadesi ildırım süretile deyişdi. Qaşının biri yene ixtiyarsız olaraq alnına qalxdı. Fikri mende qaldığı üçün yanından ötüb keçen qohumlardan birine toxundu. Telefonu elinden saldı. Pertliyini salondakılara belli etmemek üçün:

– Ay seni, zibil! – deye eyilib telefonu götürdü. Bibisi qızı Elnare onun mene zillenmiş baxışlarını göyde tutub, Elşada sataşdı:

– Ne oldu, ay qardaş, Meleyini gören kimi elin-ayağın bir-birine dolaşır. Ehtiyatlı ol!

Qız-gelin gülüşdü. Elşad yüngülvarı tebessümle heç bir söz demeden evden çıxdı.

O axşam bütün meclis boyu baxışları uzaqdan olsa bele meni izledi.

İlkinin heyat yoldaşı Zeyneb qonaqlardan xelvet qulağıma pıçıldadı:

– Bir nefer bu gün tezeden vuruldu ha, sene! Bu gece ehtiyatlı ol! – Baxışları ile Elşadı gösterib pıqqıldadı.

Men gözucu Elşadı süzüb, gülmeyimi zorla boğaraq Zeynebe gözlerimi ağartdım.

– Özün bir bax da. Deli-divane olub, qonaqları da unudub. – Zeyneb tekrar güldü. – Bu gece yatacam qapınızın ağzında, bilmiş ol.

Kimseye belli etmeden Zeynebin qolunu yüngülce sıxdım.

Bir ara Elşad fürset tapıb, qonaqlardan xelvet barmağının işaresi ile meni çağırdı. Yerimden qalxıb otağımıza keçdim.

Men otağa geldikden bir neçe saniye sonra o, qapını açıb içeri girdi. Üzünün ifadesi mene qeribe bir heyecan

[1] 2 3 ... 5 >>