işçileri qaçaraq addımlarla xerekde üst-başı, sifeti qan içinde bir yaralı apardılar. Qarşılarına çıxan her kese:

– Yol verin! Yol verin! – deyerek yaralını cerrahiyye şöbesine çatdırmağa can atırdılar.

Onların ardınca yüyüren adamı görende şoka düşdüm. Bu, Rüfetin böyük qardaşı Hikmet idi. Hönkür-hönkür ağlayırdı. İlkin onu gören kimi mene:

– Gelinbacı, sen burda gözle, – deyib heyecanla Hikmete yaxınlaşdı.

Hikmetin ona dediklerini eşidende qulaqlarıma inanmadım. Rüfet serxoş halda maşını yüksek süretle idare edib, qezaya düşmüşdü.

– Öz eli ile yıxdı evini! Göz göre-göre mehv eledi özünü! Bu iki ilde bir gün olmazdı ki, içib serxoş olmasın! Söz kar elemedi! Axırı da bu! – Hikmet yanıqlı-yanıqlı hönkürdü. İlkin tutqun ehvalla onu sakitleşdirmeye çalışdı:

– Darıxdırma özünü! Yaxşı olar, inşallah! Allahdan ümid kesilmez! Rehm eder!

Men üzümü çevirib, bir qeder onlardan aralı dayandım. İstemirdim Hikmet meni görsün, tanısın.

Bütün bedenim yarpaq kimi esirdi. Demeli, Rüfet onu sonuncu defe gördüyüm vaxtdan içkiye qurşanıb. Heyatını alt-üst edib. Onun ele bu xestexanada mene dediyi sözler qulaqlarımda seslendi: “Her şeyi pul hell elemir! Heyatda ele şeyler var ki, milyonlar xerclesen bele elde ede bilmezssen!”

Nedense onu ilk defe gördüyüm günün xatiresi canlandı gözlerim önünde. Dostuna meni gösterib, heyecanla: “Bilmirsen kimdir o qız?!” – demesi.

Acıdım ona. Mümkünsüz olan bir yolu seçdi ve meğlubiyyetini qebul etmeye gücü çatmadı. Bu an ne qeder xoşbext bir bende olduğumu bir daha tam menası ile derk etdim. Ve özüme söz verdim ki, mene aid olanların qedrini bilmeliyem.

Bir qeder sonra men palatada, qayınanamın yanında iken İlkin üzü buludlanmış halda palataya keçdi.

Gözleri qızarmışdı. Rengi pörtmüşdü. Başını ellerinin arasına alıb xeyli dinmez dayandı.

Qayınanam marağını boğa bilmeyib, İlkinden durğun ehvalının sebebini soruşdu.

İlkin handan-hana onu boğan qeherden gücle cavab verdi:

– Dostum qezaya düşmüşdü. İndi xeber

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>