pisliyi de elediniz mene?

İlkin bilmedi ne desin, mezemmetle Zeynalı süzdü.

Anasının göz yaşlarını görüb, Elşad nifretle ona sesini bozartdı:

– Nedir, bu da ssenarinin ikinci hissesi idi? Bu defe oğluna hevale etmişdin? Meni rüsvay edeceyinize and içmisiniz de, bele görürem!

Ezab içinde qovrulan Mensume Elşadın bu sözlerine hönkür-hönkür ağladı.

– Yaxşı, sakit ol. – İlkin onu kenara çekib sakitleşdirmek istedi. Lakin Elşad İlkini dinlemeyib, tekrar Zeynala teref çevrildi. Onu saran esebden titreye-titreye, barmağını qeyzle silkeledi:

– Gözüme görünme! Yaşamaq isteyirsense, çalış gözüme görünme! Sene açıq deyirem. Seher seni bu evde görsem, heç kimi nezere almayacam, derini üzecem! Qerar senindir. Elemesem, menden nakişi yoxdur bu hendeverde!

– Bağırma! – Zeynal Elşada bozardı. – Sesin özüne xoş getmesin!

Yaxınlığındakı ketili göz qırpımında ayağının ucu ile havaya qaldırıb eline alan Elşad onu hirsle pillekende dayanmış Zeynala teref tulladı. Zeynal çevik terpenib bir neçe pille aşağı atıldı. Ketil divara çırpılıb pillekenden aşağı yuvarlandı.

– İtil burdan! – Elşad sesini göyertdi. – Meni tebden çıxarma! Bu deqiqe redd ol! Yoxsa özüme cavabdeh deyilem. Ne qeder ki, qanın buraları yumayıb, ne qeder ki, elimden bir xeta çıxmayıb, çıx get! Sene yaxşılığım ancaq bu ola biler! Meni vadar eleme elim qardaş qanına bulansın. Hüseyne yazığınız gelsin, bu pisliyi de etmeyin mene!

Veziyyetin bu hedde çatması Mensumeni qorxuya saldı. Elşadın eline-ayağına düşdü. Onu sakitleşdirmek istedi. Hiddetle qardaşını süzen Elşad yumruğunu düyünleyib dilini-dodağını gemirirdi. Anasının yalvarışları ise onu bir az da gerdi.

Zeynalın hele de yerinden terpenmemesi İlkini de özünden çıxardı. Çünki Elşadı gücle saxlamışdı, onu zebt ede bilmirdi. Bütün hirsini Zeynala tökdü. Onu qınadı:

– Söz eşitmirsen? Çıx get de. Neyi gözleyirsen? Üreyini partlatmaqdır fikrin? Bir şey olsa sakit olacaqsan?

Mensume cana doymuş bir ahengle Zeynala lenet yağdırdı:

–

<< 1 ... 4 5 [6] 7 >>