Sesini bir qeder qısaraq tenge gelmiş bir halda dedi:

– Mene xoş deyil her gün bu evde Mensume ile üz-üze gelem. Canımı dişime tutub oturmuşam burada. Tüpürdüyümü yaladım, yene girdim bu qapıdan içeri. Amma bir soruşan yoxdur: niye, ne üçün? Derk etmirsiniz ki, men atama xatir bu evdeyem?

Zeynal qardaşının bu sözlerine kinayeli bir tebessüm etdi:

– Senin sehvlerine ezel günden göz yumublar de. Hemişe bağışlanmısan, hele üstelik mükafat da almısan. Xestedir, sen maraqlan de. Sevimli oğlu sensen!

– Lenet sene kor şeytan! – Elşad başını ellerinin arasına alıb fısıldadı.

Zeynal bu sözleri duymurmuş kimi başqa söz dedi. Daha doğrusu teleb etdi:

– Mene pul lazımdır! Özü de vacib!

– Menim narkotike xerclemeli pulum yoxdur! Problemlerim başımdan aşır.

– Neyleyim bes? Gedib oğurluq edim? İlkinden istesem onsuz da min behane getirecek.

– Oğurluq niye? Başa salım da seni. Ya bu yoldan biryolluq daşın, ya da get as özünü öldür. Heç olmasa buna kişiliyi çatdı deyek arxandan. – Elşad tenbehedici nezerlerle Zeynalı süzdü. – Sabah hansısa anası fahişeler gelib bu qapıda banlamasın: “Qardaşınız Zeynalın bize borcu var, ödeyin”. Çatır sene ne demek istediyim? Yoxsa başının dumanı hele çekilmeyib?

Zeynal xumarlanıb süzülen gözlerini qardaşının üzünden çekmeyerek kinaye ile gülümsedi:

– Allah meni siz qardaşlara möhtac elemesin!

Elşad narazılıqla başını buladı. Zeynal onu bir xeyli süzüb şübheli-şübheli soruşdu:

– Arvadın icaze vermir mene kömek edesen?

Elşad ters-ters qardaşını süzdü.

– Öz sözünü danış!

– Yox de, bilmek isteyirem görüm sebeb nedir ki, mene pul vermek istemirsen? Evlenenden sonra çox deyişmisen. Hemin Elşad deyilsen.

– Pulum yoxdur dedim! Söz tapmırsan danışmağa?

Zeynal eyni qenaetle tekrar etdi:

– Bilirem, onun edavetini aparırsan menimle. Xeber verib yeqin, Zeynal bizi atırdı küçeye! Elemişem, bele lap eceb elemişem! Ev menim atamın evidir, onu burada görmek istemirem! Emin oğlu Etibar geldi kömeyine. Yoxsa

<< 1 2 3 [4] 5 6 7 >>