Elşad maşını heyete salıb yere endi. Alt-üst olmuş ehvalla masanın arxasına keçib oturdu.

Zeynal yeyib-içenden sonra qalxmış, qab-qaşıq elece süfrede qalmışdı.

Bu vaxt İlkinin maşını darvazanın önünde göründü. Salonu bürüyen oynaq musiqi sesi, sesucaldanların guppultusu buradan bele aydın duyulurdu. Hetta sese Zeynal da eyvanda göründü.

İlkin maşını heyete salıb maqnitofonu söndürdü. Maşından enende pillekeni ağır addımlarla düşen Zeynal irişerek ona sataşdı:

– Ne olub, teze bey, meşq edirsen?

Elşad altdan-altdan qanlı-qanlı Zeynalı süzüb, bir az da gerildi.

İlkin qardaşının zarafatına zarafatla cavab verib, şen ehval-ruhiyyede:

– Atamgil hele gelmeyib? – deye masaya doğru geldi. – Salam-eleyküm, yoldaş leytenant!

Başını elleri arasına alıb oturmuş Elşad dillenmedi. İlkin, bir gözü Zeynalda, heç ne başa düşmese de daha üstünü vurmadı. Baxışları ile etrafda Hüseyni gezib, ucadan:

– Hüseyn kişi hanı? Gelsin görüm, emisi darıxıb bu gün onsuz, – dedi.

Elşadın dillenmediyini görende:

– Qaqa, ne olub? – deye sükutunun sebebini xeber aldı. – Hüseyni soruşuram, yatıb olmaya?

İlkin bunu demeyine peşman oldu. Özü de bilmeden qardaşının yarasına duz basdı sanki. O, sözünü bitirmemiş yerinden sıçrayıb qalxan Elşad bir hemlede masanı çevirib aşırtdı. Süfredeki qab-qacaq beton döşemeye tökülüb çiliklendi. İlkin mat-meettel geri çekildiyi halda Elşad bununla kifayetlenmedi. Stulları hara geldi, nece geldi tulladı, skamyanı qaldırıb hirsle yere çırpdı.

– Elşad! – İlkin heyecanla ona doğru getdi. Mane olmaq istedi. Bacarmadı. – Ne olub, a kişi, özüne gel! Sakit ol!

– Ne qazlanıb gelmisen, aye, üstümüze? Başına hava gelib? – Zeynal dayandığı yerden ona sesini göyertdi.

– Havalanaram bu gedişle! Buna çalışırsınız! – Elşad od tutub yana-yana Zeynala bağırdı. – Besdirin! Mehv elediniz heyatımı! Tüpürüm bu ev-eşiye de, size de! O tikileni de sabah buldozere verib yerle bir etdirecem! Lazım deyil mene ev! Rahat buraxın meni! El çekin

[1] 2 3 ... 6 >>