cehd etdim. Menim bele etmeyim Elşadı özünden çıxardı. Bileyimden tutub hirsle sıxdı. Ve buraxmadan qaşlarını düyünleyib zehmli-zabiteli baxışlarını gözlerimin içine dikdi. Barmağını silkeleye-silkeleye qezeble dedi:

– Seni de, özümü de mehv ederem, başa düşürsen? Bura qeder çekdiklerim mene artıqlaması ile besdir! Onsuz da bezmişem canımdan! Birce bu uşağa yazığım gelir, ellerde qalmasın! Eşidirsen meni?! Atanın qapısında üreklenib xam xeyala düşme! Meni vadar eleme ki, ele buradaca boğazını üzüm! Allah üzüne baxıb, küçedesen! – Baxışlarını hirsli-hirsli etrafda dolandırıb, menim üzümde saxladı.

Teessüf hissi ile onu süzüb dedim:

– Sen, bax bele insansan! Elinden gelen ancaq budur! Öldürerem! Vuraram! Keserem! Hede-qorxu, herbe-zorba ile öz dediyini sübut etmeye verdiş etmisen! Senin heyata baxışın budur! Amma bele davam etmeyecek! Meni qurban etdin o evde, Hüseyni kimlerese qurban vermeyine razı olmayacam! İnden bele Hüseynin üzünü görsen mene çox sağ ol deyeceksen!

– Ne deyirem ki! Men de sene sözümü demişem! Menden canını nece qurtara bileceyini de xeberdarlıq etmişem! Sen istediyini elesen, onda men Elşad deyilem! Demek, atamın belinden gelmemişem! – Hüseyni mene verib, qapını açdı. Menim heyete keçmeyimi gözledi.

Qapıdan içeri keçib, toxtamağa çalışdım. Amma sakitleşmek evezine meni ağlamaq tutdu.

Qapının arasından onu görürdüm.

Elşad gergin halda maşına eyleşib qapısını zerble çırpdı. Dalın-dalın sürüb bir xeyli uzaqlaşandan sonra manevr edib qaza basdı, sürüb getdi. Maşını nece telatümle yerinden terpetdise tekerin altından oynayıb çıxan çınqıllar etrafa sıçradı.

Nemli gözlerinde qorxu donub qalmış ve hele de içini çeke-çeke ağlayan Hüseyne baxıb onu berk-berk sineme sıxdım.

“İlahi, ne günah işlemişdim qarşında ki, indi de Zeynalın ucbatından bunları yaşamaq mecburiyyetinde qalmışam?” deye üreyimden keçirib daha da kövreldim.

Bu vaxt her şeyden xebersiz olan Leyla heyete çıxıb bizi qapının ağzında görende sevincek ireli

<< 1 ... 3 4 [5] 6 >>