bir kelme de danışmadıq. Men üzümü Hüseynin saçları arasında gizledib sessiz-sedasız ağlamaqda idim.

Maşının kondisionerinden salona serin hava vururdu, amma bu mene tesir etmirdi. Bu anda üreyimin başında ele bir od, bir ocaq qalanmışdı, çetin ki, soyuyub serinlik tapaydı. Şillenin sifetimi tutub yandırdığı yer hele de sızlayırdı.

Elşad ise daxili gerginlikle maşını nece idare etdiyini bele bilmirdi.

Yol uzunu maşının önünde geden diger maşının sürücüsüne bir ara keskin ve uzun-uzadı siqnal vererek ondan yoldan çekilmeyi teleb etdi. Hetta maşını onun maşını ile yanaşı sürüb, şüşeni endirdi:

– Sür de bunu, yatmısan?! – deye sert tonda tanımadığı bu adama irad tutdu.

Elşadın ehval-ruhiyyesini onun danışığından, üzündeki ifadeden oxuyan sürücü onunla mübahise etmek istemedi. Maşının istiqametini deyişib bizden aralandı.

Bir qeder sonra atamgilin darvazasının önünde dayananda Hüseyni götürüb maşından enmek isteyerken Elşad arxaya qanrılıb çevik bir hereketle bileyimden tutdu. Meni yerimde saxladı:

– Bir-iki gün qalın, gelib aparacam.

Üzüne baxmadan soyuq sesle:

– Sen sözünü dedin, men de eşitdim. Ehtiyac yoxdur, gelme dalımca! – deyib, bileyimi gücle de olsa ovcunun içinden çıxarıb maşından endim. Elşad da zirek terpenib menimle eyni anda maşından endi. İti addımlarla maşının önüne keçib yolumu kesdi. Acıqla üzüme baxaraq dişlerini bir-birine sıxa-sıxa tekrar etdi:

– Bir-iki gün qalın, gelib aparacam dedim! Çatmadı sene ne dediyim?

Bunu deyib etirazıma, müqavimet göstermeme reğmen Hüseyni menden aldı. Bağrına basıb döne-döne öpdü. Uşağın yaşarmış gözlerini silib, tekrar köksüne sıxdı.

– Ver uşağı! – deye inadla Hüseyni ondan almağa çalışdım. Amma müveffeq ola bilmedim. Elşad Hüseyni saxladığı qolunu yana çekib bütün seyi ile onu menden qaçırdı. Bunu gördükce ona daha da hiddetlendim. Hetta Hüseyni menden alıb özü ile aparacaq deye canımı qorxu-telaş sardı.

– Ver uşağı dedim! – Hirsle qoluna, sinesine vurub Hüseyni ondan almağa

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>