hefteye iş başlayır! Hüseyne ev tikdirecem burada.

Bu xebere neinki sevindim, eksine, qanım qaraldı. Bir ilden çox idi ki, qayınatamın evinde yaşayırdıq. Elşad sağalıb işe çıxandan sonra bizi daha özüyle aparmamışdı. Heftede bir gün gelib bize baş çekir, yeniden işe qayıdırdı. Bu evde mene münasibet müsbet menada deyişse de, yene burada qalmaq istemirdim. Günümü sayırdım ki, Elşad gelib bizi öz yanına aparsın. İndi ise onun ferehi köksüne sığmayan bir eda ile öz qerarını mene açıqlaması meni pis menada teeccüblendirdi.

– Ne oldu deyişdin fikrini? Hemişelik burada qalırıq demek! – Qaşqabağımı tökdüm. – Evvel başqa söz deyirdin!

Menim bele etmeyim Elşadı açmadı. Dodaqlarındakı tebessüm bir anda yoxa çıxdı.

– Men qalırıq demedim!

– Ev tikdirirsen de! – Eseble üzümü çevirdim. – Başqa ne cür başa düşmeliyem? Qerarını çoxdan vermisen!

– Ata yurdunda evimin olmağının neyi pisdir ki?

– Mene lazım deyil buradan heç ne!

– Sene lazım olmaya biler! Amma Hüseynin geleceyi üçün lazımdır! – Elşad gerildi. – Özü de bu ne sifetdir edirsen mene? Bu ne danışıqdır?

– Lenet şeytana! – deyib, narazılıqla Elşadı süzdüm.

– Mence de lenet! – Elşad ters-ters gözlerimin içine baxdı.

Hiddetle üzümü çevirib getmek istedim, lakin onun sert sesine ayaq saxlamalı oldum:

– Bura gel!

Men onu eşitdiyim halda emel etmediyim üçün o, bu sözü üç defe eseble tekrarladı. Elacsız qalıb ona doğru çevrildim.

– Off! Nedir?

– Gel, bileceksen!

Könülsüz halda gedib yanında dayandım. Elşad qolunu boynuma dolayıb meni qoltuğunun altına saldı. Ve terpenmeye qoymayıb:

– Meni hövseleden çıxartmaq xoşuna gelir? – soruşdu.

Dilimi dinc saxlaya bilmedim, ona irad tutdum:

– Bes, ev verirdiler seninçün? Deyirdin burada qalan deyilik. Avazın yaxşı gelirdi.

– Ev verilende senin de xeberin olacaq! – Elşad sert sesle sözümü kesdi. – Men müneccim deyilem sene deqiq bir gün teyin edib deyim! Gedib dava-qırğın edesi deyilem ki! Nağdı qoyub, nisyenin dalınca qaçmayaq

<< 1 2 3 [4] 5 >>