olmalıyam, senin vefasızlığın olmasaydı, men Elşad kimi bir insanı bu heyatda tanımayacaqdım. Buna göre çox sağ ol. Allahın sevdiyi bendelerinden imişem, meni sene qismet etmeyib.

– Hardadır erin indi? – O, esebi tonda sözümü kesdi.

Onun bu cüretkarlığı, verdiyi sual yaramın üstüne duz basdı sanki. Acıqla onu süzüb dedim:

– Erim topun-tüfengin qabağında! Ermeniye gülle atır! Senin kimi kefde-damaqda deyil!

– Ne bilirsen men kefde-damaqdayam? Menim heyatıma ne derecede beledsen?

Nifretle onu süzüb dillenmedim. Rüfet odlana-odlana sözüne davam eledi:

– Herenin öz peşesi, öz işi var. Vaxtile men de öhdeme düşeni etmişem. Men de xidmetimi edib, qayıtmışam. Günahkaram ki, ticaretçiyem? O, herbini seçib, men biznesi!

– Bunu bilmek çetin iş deyil! – Men onun imkanını, yaxşı heyat terzini nezerde tutdum.

– Her şeyi pul hell elemir! – deyen Rüfetin acı tebessüm gezdi dodaqlarında. – Heyatda ele şeyler var ki, milyonlar xerclesen bele elde ede bilmezsen!

– Haqlısan! Kasıbın temiz sevgisini eliyle kenara iteleyib, öz xoşbextliyini imkanlının var-dövletinde gören oğlanlar üçün heqiqeten de beledir!

Bu sözlerim bir xencer kimi Rüfetin qelbine saplandı. O an onun üzündeki ifadeni tesvir etmek mümkün deyil.

Men kasıb qızı idim. Amma o, imkanlı bir adamın qızını almışdı. Buna göre sözlerim onu tutdu. Yene yanıb yaxıla-yaxıla köks ötürdü. Bunu fürset bilib, bir zerbe de endirdim:

– Neçe ilden sonra bu gerçeyi derk ede bildin – pulla xoşbextliyi satın almağın mümkün olmadığını? İkinci uşaqda?

Dillenmedi. Gözlerini ezab içinde sıxdığını gördüm. Gülnare de meyus halda başını önüne eymişdi. Amma altdan-altdan Rüfeti süzür, onun davranışlarını izleyirdi.

Susmadım. Özümü ele aparırdım ki, guya heç Elşadın başına bir iş gelmeyib. Onun qarşısında sınmaq istemirdim.

– Hüseynin atası sen deyen imkana sahib deyil. Bizi normal saxlaya bilmek üçün sengerde ölümü her an başının üste hiss ede-ede pul qazanır. İşi çetindir. Her kişinin gireceyi kol

<< 1 [2] 3 4 5 >>