gedim gecenin bu vaxtı? – Talan olmuş bir halda ağlamağa başladım. Zeynalın eline-ayağına düşdüm. – Rehmin gelsin bize! Gedesi yerim yoxdur! Uşaqla hara gedim axı? Körpedir, ona yazığın gelsin!

Zeynal dilini-dodağını gemirib meni vurmamaq üçün özünü zorla saxladı:

– Azz… men bilmirem hara gedesen! Hardan gelmisense, ora! Atanın xarabasına! Çıx bu evden!

Bunu deyib, hirsle qolumdan yapışdı. Ve meni uşağı götürmeye mecbur etdi. Çaresiz bir şekilde dediyine emel etmeli oldum. Qolumu buraxmadan otaqdan çıxardı. Belke insafa geler deye yalvarmağa başladım. Amma kar etmedi. Bu anlar bu evde meni müdafie edecek ne İlkin vardı, ne atası. Meydan Zeynala qalmışdı. Onun da bu bir ayda qulaqlarını menim eleyhime o ki var doldurduqları üçün meni görmeye gözü yox idi.

Elşada qızını almaq istedikleri xalası da burada idi. Bacısına göre qalmışdı. Zeynalın mene ne etdiyini, menim yalvarışlarımı duyurdu, amma çıxıb mane olmurdu. Çünki bu günü onlar çox gözlemişdiler.

Men onun bir ara qapını bir balaca aralayıb bizi dinlediyini, divara düşen kölgesini görmüşdüm.

Zeynal meni heyete çıxardı. Darvazaya teref apardı. Qapını açanda gözümün yaşını leysan kimi töke-töke tekrar yalvardım:

– İcaze ver heyetde gözleyim. Seher açılsın, söz verirem, çıxıb gedecem!

– Çıx! – deye meni küçeye itelemek istedi. – Nağıl danışma mene!

Men sarsılmış halda Zeynalı süzür, yerimden terpenmirdim. Dözmeyib dillendim:

– Sen nece insansan, qardaşın balasını küçeye atırsan! Üreyin daşdır? Men yad qızı ola bilerem, amma bu senin doğma qardaşının balasıdır!

– Qardaş evlenib, uşaq ekende menimle meslehet elemişdi? Aparıb harada saxlayır, saxlasın! Söz vermemişdim ona! Cehennem ol burdan! Gözüme görünme!

Ele bu meqamda Nazile ile eri Etibar qapının ağzında göründüler. Onlar Zeynalın sesini duymuş ve ne etmek istediyini anlamışdılar. Her ikisi mat-meettel Zeynalı süzürdü.

Nazile ile Etibar emioğlu-emiqızı idiler. Bir-birlerini sevib evlenmişdiler. Etibar Ehmed eminin ortancıl

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>